Οι πλανήτες έχουν τη ‘χαρά’ τους στους οίκους που ταιριάζουν πιο πολύ με τη φύση τους. Για παράδειγμα η Αφροδίτη ‘χαίρεται’ στον 5ο οίκο, του έρωτα, των παιδιών και της δημιουργίας, και γίνεται πιο δυνατή αν βρίσκεται εκεί. Οι πλανητικές χαρές έρχονται από τα αρχαία χρόνια. Πιστεύεται ότι η σημασία κάποιων οίκων αναπτύχθηκε με βάση τη σχέση ανάμεσα στους πλανήτες και στους οίκους της χαράς τους. Οι πλανητικές χαρές είναι πολύ σημαντικές στην ωριαία αστρολογία. Mετάφραση στα ελληνικά με την άδεια του συγγραφέα John Frawley: «The joys of the planets», Apprentice, τεύχος 2, σελ. 11. [Apprentice, www.johnfrawley.com/magazine]
Η αρχαία παράδοση, που είναι γνωστή ως η χαρά των πλανητών, είναι ξεχασμένη ακόμη και από συγγραφείς που τους θεωρούμε κλασικούς. Ο William Lilly για παράδειγμα, όταν έγραφε τον 17ο αιώνα, αναφέρει τη χαρά, αλλά σπάνια τη χρησιμοποιεί. Φαίνεται ότι ο Lilly συνάντησε την παράδοση αυτή σε κάποιο παλιό βιβλίο, αλλά δεν μπόρεσε να την ενσωματώσει στο δικό του σύστημα, πιθανόν γιατί η βάση της παράδοσης αυτής είχε από καιρό ξεχαστεί.
Σύμφωνα με την παράδοση αυτή, ο κάθε πλανήτης ενισχύεται όταν βρίσκεται στον οίκο της χαράς του. Η ιδέα της χαράς πηγάζει από την ιδέα της διαίρεσης των πλανητών σε ημερήσιους και νυχτερινούς. Οι τρεις ημερήσιοι πλανήτες, ο Κρόνος, ο Δίας και ο Ήλιος, έχουν τη χαρά τους πάνω από τον ορίζοντα. Οι νυχτερινοί πλανήτες, ο Άρης, η Αφροδίτη και η Σελήνη χαίρονται σε οίκους κάτω από τον ορίζοντα, ενώ ο Ερμής, που μπορεί να είναι είτε ημερήσιος είτε νυχτερινός, χαίρεται στον Ωροσκόπο, δηλαδή πάνω στον ορίζοντα.
Υποψιάζομαι ότι οι χαρές σχετίζονται με τις εξάρσεις, αν και δεν μπορώ να διακρίνω πώς γίνεται αυτό. Μοιάζει να έρχονται από την ίδια αστρολογική παράδοση, η οποία εν μέρει συμπεριλήφθηκε και εν μέρει παραμερίστηκε από την κυρίαρχη παράδοση την οποία ακολουθούμε σήμερα. Στο σύστημά μας οι εξάρσεις θεωρούνται σαν ένα είδος δεύτερων τη τάξει κυβερνητών πλανητών στα ζώδια, και τελικά είναι εναλλακτικοί κυβερνήτες. Έρχονται από ένα τελείως διαφορετικό σύστημα, το οποίο κάποτε, με την εμφάνιση των πρώτων αστρολογικών βιβλίων, ενσωματώθηκε στον κύριο κορμό – με τις ρίζες του παλιού συστήματος να έχουν χαθεί τουλάχιστον για τη δυτική αστρολογική παράδοση.
Ένα από τα περίεργα στο σύστημα της χαράς των πλανητών είναι ότι ταιριάζει απόλυτα με τη χριστιανική ιστορία. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι η χαρά καθορίζει τη μορφή του χριστιανισμού ή ότι αυτή εφευρέθηκε από τους πρώτους χριστιανούς. Καθώς και οι δύο παραδόσεις ακολουθούν την ίδια εγγενή δομή για τη δημιουργία του Κόσμου αντανακλούν η μία την άλλη, με τον ίδιο τρόπο που το κάθε ξεχωριστό άτομο συμπορεύεται με τους πλανήτες.
Σαν γλυκιά βροχή από τον ουρανό…
Ο Ήλιος χαίρεται μέσα στον 9ο οίκο, που είναι γνωστός στους αρχαίους ως ο οίκος του Θεού, και ο Ήλιος είναι, φυσικά, το σύμβολο του Θεού. Ο 9ος οίκος είναι ο οίκος της γνώσης, των ονείρων και των οραμάτων, της αναζήτησης της αλήθειας, γιατί ο Θεός είναι η Αλήθεια και ο Ήλιος είναι το πιο φανερό της σύμβολο. Είναι επίσης ο οίκος των μακρινών ταξιδιών, γιατί όλα τα κοσμικά ταξίδια επάνω στη Γη απεικονίζουν το πιο μακρινό μας ταξίδι πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου προς τον Θεό.
Ο 5ος είναι ο οίκος των παιδιών κι εφόσον ο 9ος είναι ο οίκος του Θεού, ο 5ος οίκος από τον 9ο θα μας δείξει τον Υιό του Θεού. Πράγματι γιατί στον 1ο οίκο χαίρεται ο Ερμής. Ο Υιός του Θεού είναι ο Χριστός – ο Λόγος (Ερμής) που ενσαρκώνεται κι εμφανίζεται σαν Άνθρωπος στον Ωροσκόπο, στον πρώτο οίκο της φυσικής παρουσίας του σώματος.
Ο Ερμής, η απεικόνιση του τέλειου ανθρώπου είναι ο μοναδικός πλανήτης που το σύμβολό του περιέχει και τα τρία σύμβολα -τον σταυρό, τον κύκλο και την ημισέληνο- που δείχνουν όσα μεσολαβούν μεταξύ του ανθρώπινου και του θείου. Ο Ωροσκόπος, η ανατολή στον ορίζοντα, είναι το σημείο στο οποίο λαμβάνει χώρα η συνάντηση αυτή, γιατί εκεί είναι η θύρα εισόδου. «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού», λέει ο Χριστός (Ιω. 14,6).
Ο 5ος οίκος από τον 1ο, συμπληρώνει το μεγάλο τρίγωνο. Στον 5ο οίκο χαίρεται η Αφροδίτη. Το περιστέρι είναι σύμβολο της Αφροδίτης και συγχρόνως το παραδοσιακό σύμβολο του Αγίου Πνεύματος, όπως παριστάνεται σε πολλές εκκλησίες και σε εικόνες, ειδικά στις εικόνες της βάπτισης του Χριστού, όπου το Άγιο Πνεύμα έρχεται σε Αυτόν «εν είδει περιστεράς». Η Πεντηκοστή, η μεγάλη γιορτή του Αγίου Πνεύματος μας θυμίζει την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους, όταν τους δόθηκε η ικανότητα να μιλούν σε διάφορες γλώσσες και η δύναμη να προχωρήσουν στην κήρυξη του Ευαγγελίου και να είναι κυριολεκτικά ευ-αγγελιστές (αγγελιαφόροι) του χριστιανικού λόγου. Ο 5ος οίκος είναι παραδοσιακά ο οίκος των αγγελιαφόρων και των πρεσβευτών.
Αυτό είναι το μεγάλο τρίγωνο του 9ου, 1ου και 5ου οίκου, που μας δείχνει την θεϊκή ενέργεια που εκπορεύεται από τον Θεό και δηλώνεται εδώ κάτω στη Γη. Είναι ο συνδυασμός του Ήλιου, του Ερμή και της Αφροδίτης – που είναι η παρουσία της Αγίας Τριάδας στο φυσικό επίπεδο, το μυστήριο της ένωσης των τριών σε ένα. Καθώς περιφέρονται πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, σαν αδιαχώριστη μονάδα, κάποιες φορές οι ενέργειες τους συνδυάζονται, άλλες φορές πάλι δηλώνονται κατά μόνας, χωρίς όμως ποτέ να ξεχωρίζουν. (ΣτΜ. Όπως είναι γνωστό οι εσωτερικοί πλανήτες Ερμής και Αφροδίτη πορεύονται πολύ κοντά στο Ήλιο -28 και 48 μοίρες αντίστοιχα το μέγιστο.)
Ο επόμενος πλανήτης μετά από τους τρεις της Αγίας Τριάδας είναι η Γη. – ο άνθρωπος. Και ακολουθούν οι τρεις εξωτερικοί πλανήτες. Ο άνθρωπος βρίσκεται στην παραδοσιακή του θέση· είναι το σύνορο του υλικού με το θεϊκό.
Η λαχτάρα για τον Θεό…
Απέναντι από τον 9ο, τη χαρά του Ήλιου, είναι ο 3ος, η χαρά της Σελήνης. Πρόκειται για τον 7ο οίκο από τον 9ο : σαν να είναι η σύζυγος του Θεού. Ο παραδοσιακός συσχετισμός της Παναγίας με τη Σελήνη είναι κοινός τόπος στην αγιογραφία. Όταν η Σελήνη έρχεται σε αντίθεση με τον Ήλιο, όπως στην περίπτωση που και οι δύο είναι στους οίκους της χαράς τους, η Σελήνη είναι γεμάτη, πλήρης από τη χάρη του Θεού: «Χαίρε Μαρία Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου». Η Παναγία είναι πλήρης φωτός και η θέλησή της είναι ένα με Εκείνου «Ιδού η δούλη του Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου».
Από τη θέση της μέσα στον 3ο, η Σελήνη γίνεται η βάση ενός αντίθετου τριγώνου που η κορυφή του κοιτάει προς τα επάνω και απεικονίζει την ανύψωση του ανθρώπινου είδους προς τον Θεό. Το δεύτερο σημείο αυτού του τριγώνου είναι ο 11ος οίκος, η χαρά του Δία. Ο 11ος οίκος ήταν γνωστός ως ο οίκος της καλοτυχίας. Είναι ο οίκος της χαράς της ζωής: όλα τα πράγματα που μας κάνουν να σκεφτόμαστε ότι κάποιος εκεί πάνω μας αγαπάει τελικά, η ευλογία του Μεγάλου Ευεργέτη, του Δία.
Το τρίτο σημείο αυτού του τριγώνου είναι ο 7ος. Όμως κανένας πλανήτης δεν έχει τη χαρά του εδώ. Είναι μια άδεια γωνία, επειδή σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία απομένει σε εμάς να την γεμίσουμε. Ο 7ος είναι ο οίκος απέναντι από τον 1ο, που είναι ο οίκος του Χριστού. Έτσι, είναι ο οίκος της Νύφης του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας, που εξακολουθεί να δημιουργείται απ’ όλους μας. Η επαφή ανάμεσα στο κορυφαίο σημείο του θεϊκού τριγώνου και τη ρίζα του γήινου τριγώνου δημιουργήθηκε όταν ο Θεός έδωσε πνοή στον πηλό για να δημιουργήσει τον Αδάμ, και επανακαθορίστηκε όταν ο Θεός ευλόγησε την Παναγία. Μας δίνεται η δυνατότητα και αφήνεται στην προαίρεσή μας να βεβαιώσουμε την επαφή αυτή μεταξύ των δύο τριγώνων, με το να γίνουμε εμείς η Νύφη του Χριστού (η Εκκλησία) γεμίζοντας τον άδειο 7ο οίκο που περιμένει για μας.
Αυτά τα δύο συνδεδεμένα τρίγωνα σχηματίζουν το «Άστρο του Δαυίδ», το σύμβολο της τέλειας ισορροπίας μεταξύ ουρανού και γης. Πρόκειται για την ασπίδα του Δαυίδ –magen David που στα εβραϊκά σημαίνει και ωροσκόπιο. Λέγεται ότι ήταν το ωροσκόπιο του βασιλιά Δαυίδ, ο οποίος, αν και αμαρτωλός, ήταν και πάλι ο πιο τέλεια ισορροπημένος από όλους τους ανθρώπους. (ΣτΜ. Από τη γραμμή του Δαυίδ προέρχεται ο Ιησούς Χριστός.) Αν οι πλανήτες ήταν τοποθετημένοι με αυτόν τον τρόπο στο ωροσκόπιο του, δεν είμαι σίγουρος: θα ήθελα να είναι έτσι και επιπλέον οι δυσμενείς πλανήτες να βρίσκονταν στη χαρά τους. (ΣτΜ. Αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι δυνατό, γιατί δεν το επιτρέπουν οι αποστάσεις μεταξύ Ήλιου και Αφροδίτης/Ερμή.)
Και στην σκοτεινή γωνιά…
Οι δυσμενείς πλανήτες δεν έχουν θέση στα μεγάλα αυτά τρίγωνα. Ο Κρόνος έχει τη χαρά του μέσα στον 12ο οίκο και ο Άρης μέσα στον 6ο. Έτσι η αντίθεσή τους σχηματίζει την οριζόντια γραμμή ενός μεγάλου σταυρού· η κάθετη γραμμή του σταυρού είναι η αντίθεση Ήλιου-Σελήνης. Εδώ βρίσκεται ο διάβολος: αυτός που δια-βάλλει* – στην κυριολεξία αυτός που ρίχνει ανάμεσα τον εαυτό του, στην περίπτωση αυτή μεσολαβεί/διαβάλλει το θεϊκό σχέδιο. Αυτός είναι ο Σταυρός επάνω στον οποίο ο Χριστός, και επομένως κι εμείς, σταυρωνόμαστε.
Ο Παύλος ο Αλεξανδρεύς ονόμασε τον 12ο οίκο «κακή θεότητα». Συνήθως για τον 12ο χρησιμοποιούμε τη λέξη αυτοκαταστροφή (self-undoing), μια από εκείνες τις λέξεις που χρησιμοποιούμε με την πεποίθηση ότι η αυτοκαταστροφική τάση αφορά πάντα τους «άλλους». Η αυτοκαταστροφή είναι το πραγματικό νόημα της αμαρτίας. Με την αμαρτία καταστρέφουμε τον εαυτό μας, χαλάμε τη ζωή μας, όπως είναι φανερό από τον Αδάμ και την Εύα που η αμαρτία κόστισε στους ίδιους –και σε μας- μια θέση στον Παράδεισο.
Αυτό είναι το νόημα του δυσμενούς άξονα. Στον 12ο οίκο είναι η αμαρτία, το να πράττεις λανθασμένα και να βλάπτεις τον εαυτό σου. Στον 6ο οίκο με τον Άρη είναι οι «πετριές και σαϊτιές μιας άθλιας τύχης» (Άμλετ, πράξη 3, σκηνή 1): όλα τα τρομερά πράγματα που μας συμβαίνουν στη ζωή, ακόμη και χωρίς να φταίμε, όπως η εργασία και η ασθένεια, που παραδοσιακά σχετίζονται με τον 6ο οίκο. Σε αντίθεση με τον Δία και τον 11ο οίκο, απ’ όπου μας δίνονται καλοπροαίρετα όλα τα ωραία πράγματα.
Ο Βέτιος Βάλης (Vetius Valens) ονόμαζε τον 6ο οίκο «τραύματα» και τον 12ο οίκο «πόνοι». Σύμφωνα με αυτόν, η ιδιαίτερα βλαβερή ποιότητα του Κρόνου είναι η άγνοια, η άγνοια της αληθινής φύσης της αναγκαιότητας, η άγνοια του γεγονότος ότι η αναγκαιότητα είναι μια ψευδαίσθηση. Ο Κρόνος μας δείχνει δηλαδή την παγίδευση μέσα στην ύλη σε βάρος της σχέσης μας με το θείο.
Η λέξη Saturn (Κρόνος) έχει φανερές ομοιότητες με τη λέξη Σατανάς – παρόλο που συνήθως σκεφτόμαστε τον Σατανά σαν μια πολύ καυτή φιγούρα, που ξεχειλίζει από φωτιά και θειάφι, κάτι πολύ αντίθετο με τον Κρόνο. Στη Θεία Κωμωδία του Δάντη έχουμε μια αληθινά κρόνια εικόνα του Σατανά: μια πελώρια, δασύτριχη φιγούρα, εγκλωβισμένη στον πάγο στα βάθη της Κόλασης.
Ο Σατανάς είναι ο Πατέρας του Ψεύδους και ο Κρόνος είναι σε εξορία στον Λέοντα και τον Καρκίνο, τα ζώδια του Ήλιου και της Σελήνης. Γι’ αυτό θεωρείται αποδυναμωμένος στους οίκους τους, τον 3ο και τον 9ο, που είναι οι οίκοι της επικοινωνίας. Ο 9ος είναι η επικοινωνία από ψηλά, τα όνειρα, τα οράματα και όλα τα σχετικά, ενώ ο 3ος είναι η επικοινωνία στο δικό μας επίπεδο. Ο Κρόνος επίσης βλάπτει αυτούς τους οίκους σχηματίζοντας με αυτούς τετράγωνο από τον 12ο.
Η επικοινωνία πιθανόν να μην είναι ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα μέρη του ωροσκοπίου. Κι αν υπήρχε βραβείο για τον πιο βαρετό οίκο, ο 3ος πιθανόν να το κέρδιζε. Στον γενέθλιο χάρτη ο 3ος οίκος συνήθως παραμερίζεται, καθώς δεν βρίσκει κανείς τίποτε ενδιαφέρον να πει γι’ αυτόν. Αυτό δεν σημαίνει ότι η επικοινωνία είναι ασήμαντη. Μάλλον την εκλαμβάνουμε ως δεδομένη. Οι τέσσερις μεγάλες τραγωδίες του Σαίξπηρ αναφέρονται σε γεγονότα που σχετίζονται με την επικοινωνία. Κάτι κοινοποιείται ή –όπως στην περίπτωση του Ληρ- κάτι δεν κοινοποιείται. Σε όλες με διαφορετικό τρόπο, υπάρχει ένα έλλειμμα επικοινωνίας που οδηγεί τον ήρωα στην καταστροφή. Και ο ήρωας μπορεί να είναι ο καθένας μας. Η επίδραση του Κρόνου στην επικοινωνία μας υπονομεύει όλους.
Ο δυσμενής άξονας μας οδηγεί στα αιτήματα της Κυριακής Προσευχής. «Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν» -που αναφέρεται στον 12ο οίκο, «Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού», που αναφέρεται στον 6ο οίκο. «Μην μας αφήσεις να αυτοκαταστραφούμε», «μην αφήσεις τίποτε κακό να μας συμβεί». Γιατί αυτά τα δύο πράγματα μας σπρώχνουν μακριά από τον Θεό. Όπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλο σταυρό, υπάρχουν δύο τετράγωνα που μας ωθούν στο κέντρο των αντιθέσεων από τις οποίες αποτελούνται.
«Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν», «κράτησέ μας έξω από τη βρωμιά που υπάρχει στο ασυνείδητό μας» (για να το θέσουμε με ψυχολογικούς όρους), επειδή μπορούμε να παγιδευτούμε εκεί για πάντα και να γίνουμε ένας Frederic West ή ένας Ian Brady (κατά συρροήν δολοφόνοι). «Αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού», όχι γιατί θα πληγωθούμε, αλλά επειδή ο πόνος κάνει δύσκολο το να πιστέψουμε.
Όπως η προσήλωση στην αφθονία του 11ου οίκου, με την απαρίθμηση των αγαθών που μας δίνονται, μας οδηγεί στο θείο, αντίστοιχα η προσήλωση στον οίκο της άθλιας τύχης μας οδηγεί στο να συμφωνήσουμε με τον Σταντάλ ότι η μόνη δικαιολογία που έχει ο Θεός είναι ότι δεν υπάρχει.
Αυτός ο άξονας επίσης μας δείχνει τις δυο κατάρες που δόθηκαν στο ανθρώπινο είδος κατά το διωγμό του από τον Παράδεισο. «Εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου», δηλαδή πρέπει να δουλέψουμε για να ζήσουμε – 6ος οίκος. «Εν λύπαις τέξη τέκνα». Στην παραδοσιακή αστρολογία ο οίκος του τοκετού είναι ο 12ος.
Consideratio
Είναι η λέξη που ο Άγιος Θωμάς ο Ακινάτης και ο Άγιος Βερνάρδος του Κλαιρβώ χρησιμοποιούσαν για τον διαλογισμό, ένα ειδικό στάδιο στη διάρκεια της προσευχής. Consideratio λοιπόν, δηλαδή θεώρηση**, στην κυριολεξία θεώρηση των άστρων. Είναι απίθανο η θεώρηση να έχει να κάνει με τις στήλες των αστρολογικών προβλέψεων. Η επιλογή της λέξης είναι σημαντική. Θεώρηση, δηλαδή μελέτη των άστρων.
Ο αχανής έναστρος ουρανός που μας αγκαλιάζει είναι ό,τι κοντινότερο μπορούμε να έχουμε για την όψη του Θεού.
«Θα τους δείξουμε τα σύμβολά μας πάνω από τον ορίζοντα και εντός τους, μέχρι να δουν καθαρά ότι αυτή είναι η Αλήθεια», λέει το Κοράνι. Πάνω από τον ορίζοντα και εντός μας: δεν υπάρχει πιο ακριβής τρόπος για να περιγράψουμε την αστρολογία. Θα έλεγα ότι αν η δική μας θεώρηση, η δική μας μελέτη των άστρων δεν μας οδηγήσει στο θείο πέρα από τα άστρα, πραγματικά δεν βλέπουμε τα άστρα καθόλου.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
*δια-βάλλω … 1. πετώ, ρίχνω διαμέσου, μεταφέρω, οδηγώ διαμέσου, διαβιβάζω απέναντι… κατηγορώ, συκοφαντώ, δημιουργώ διαμάχη, φιλονικία ανάμεσα, διασύρω, κακολογώ. Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας Liddell-Scott.
**Consideratio, από τη λατινική λέξη considerare, δηλ. θεωρώ, παρατηρώ, από το com=με, μαζί και sidus=άστρο, αστερισμός. Και στα ελληνικά θεωρεώ-θεωρώ: 1. Κοιτάζω, εξετάζω, ατενίζω, επιθεωρώ, σε Ηρόδ. Αισχύλ. κ.λπ. … 2. λέγεται για το πνεύμα, σκέφτομαι, εξετάζω φιλοσοφικώς, στοχάζομαι σε Πλάτ. κ.λπ. Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας Liddell-Scott.