«Η γνώση υπάρχει για να μεταδίδεται, και όταν την μεταδώσεις, τότε και μόνον τότε, μαθαίνεις καλά», ήταν η παρότρυνση του δασκάλου μου, John Frawley. Υπάκουσα και εξακολουθώ να μαθαίνω μαζί με αυτούς που με προσεγγίζουν. Δεν διδάσκω⋅ μαθητεύω σ’ έναν κοινό με τους άλλους και ευλογημένο δρόμο, που κρατάει –Θεού θέλοντος– μέχρι το τέλος της ζωής. Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι ειδήμων στην αστρολογία ή ότι διδάσκω φιλοσοφία. Απλώς προηγήθηκα χρονικά και έτσι μπορώ να δείξω τον ίδιο δρόμο σε όποιον ενδιαφέρεται και είναι έτοιμος και αποφασισμένος. Το κείμενο που ακολουθεί είναι το πρώτο στη σειρά μαθημάτων για την πιο αρχαία επιστήμη και τέχνη, την Πραγματική Αστρολογία1, όπως μας την παρέδωσαν οι αρχαίοι σοφοί, και αφορά τη φιλοσοφική της βάση.
Το αντικείμενο και η χρησιμότητα της αστρολογίας
Η αληθινή (πραγματική) αστρολογία είναι ένας εξόχως πνευματικός δρόμος που αναφέρεται στα γήινα πράγματα, στον υλικό κόσμο. Λειτουργεί μέσα στο πλαίσιο του χρόνου κι επομένως και του χώρου – ο χώρος και ο χρόνος είναι οι δύο όψεις του ίδιου πράγματος. Ως πνευματικός δρόμος δείχνει πώς λειτουργούν ο Κόσμος και ο Άνθρωπος μέσα σε αυτόν, τα γιατί και τα πώς, τα αιώνια ερωτήματα. Παρ’ όλα αυτά, αφού η αστρολογία είναι του κόσμου τούτου, δεν αναφέρεται σε πράγματα που έγιναν πριν από αυτήν την ενσάρκωση ή που θα ακολουθήσουν την ενσάρκωση αυτή.
• Για εκείνον που την ασκεί είναι τρόπος ζωής, ένας πνευματικός δρόμος ενατένισης του Θείου σε καθημερινή βάση.
• Για τον άνθρωπο που ζητάει τη βοήθεια του αστρολόγου με την πρόβλεψη ή την ανάγνωση του γενέθλιου ωροσκοπίου, είναι ένα βοήθημα, ο τρόπος για να επιλέξει κάθε φορά τον ορθότερο δρόμο ή να χρησιμοποιήσει τις δυνατότητες με τις οποίες γεννήθηκε και να διαχειριστεί τα λάθη προς τα οποία τον ωθούν οι εγγενείς αδυναμίες. Γιατί όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε με δυνατότητες και αδυναμίες.
• Για τον σπουδαστή της αστρολογίας (ακόμα και αυτόν που δεν θέλει να γίνει αστρολόγος) η αστρολογία, όπως την ασκούσαν από τα πανάρχαια χρόνια, είναι ένα ή ΤΟ μονοπάτι αυτογνωσίας. Όταν και αν έρθει η ώρα και ο άνθρωπος είναι έτοιμος, η πραγματική αστρολογία οδηγεί στην αναγνώριση του εαυτού και στην ανακάλυψη των νόμων του Σύμπαντος.
Το «γνώθι σαυτόν» σημαίνει αναγνωρίζω την αναγκαιότητα της ενσάρκωσης. Αφού λοιπόν ξέρω «ποιος είμαι» και «τι θέλω», κάνοντας συνειδητά πλέον χρήση του θείου δώρου που λέγεται ελεύθερη βούληση, επιδιώκω πρωτίστως την απόκτηση και διατήρηση της βέλτιστης υγείας –σωματικά, ψυχικά/συναισθηματικά και διανοητικά– σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου, έχοντας ως τελικό δεύτερο στόχο την πνευματική μου αφύπνιση.
Η αστρολογία και τα άστρα
Η αστρολογία λέγεται αστρο-λογία γιατί είναι αυτή που χρησιμοποιεί την ουράνια γλώσσα των άστρων για να μεταδώσει την πνευματική παρακαταθήκη της ανθρωπότητας, που οι πρόγονοί μας κατέγραψαν με μύθους στα άστρα. Η αστρολογική/αστρονομική γνώση ανάγεται στα αρχαία χρόνια. Κάποιοι λένε ότι οι πρώτοι αστρολόγοι ήταν Βαβυλώνιοι ή Αιγύπτιοι ιερείς, 12.000 χρόνια πριν από τον Χριστό. Αλλά, όπως φαίνεται, η ενατένιση του ουρανού και η ανάγνωση της σοφίας που κατέγραψε η εμπειρία των σοφών στα άστρα, είναι πολύ παλιά υπόθεση. Αναφέρεται σε αυτό η Αλτάνη2 τεκμηριωμένα και με πολύ λογικά επιχειρήματα, λέγοντας ότι θα πρέπει να αναζητήσουμε την αρχή της γνώσης αυτής σε παρατηρήσεις που έγιναν στη διάρκεια 75.000 έως 105.000 χρόνων (!) πριν από την εποχή του Πλάτωνα, δηλαδή σε χρονικό διάστημα πριν3 από τους ιστορικούς χρόνους, για τους οποίους έχουμε και γραπτά κείμενα.
Τα τέσσερα άρθρα του παρόντος ιστότοπου με τίτλο «Ο Κώδικας του Προμηθέα», που συνέγραψε ο Ουρουγουανός Christian Irigaray, μελετητής όχι μόνο των πλατωνικών κειμένων αλλά και άλλων συγγραμμάτων σύγχρονων ακαδημαϊκών ερευνητών, αναφέρονται τεκμηριωμένα μία ακόμα φορά στη σχέση του Έναστρου Ουρανού και της Γης.
Αναφορές στα άστρα και στη σχέση τους με τους ανθρώπους εμπεριέχονται σε όλες τις παλαιότατες θεολογικές προσεγγίσεις. Αναφορές βρίσκουμε ακόμα και όταν δεν έχουμε γραπτά κείμενα. Τις ανακαλύπτουμε στα μεγαλιθικά κτίρια που βρίσκονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, αλλά και σε τελετουργίες και παραδόσεις που διασώθηκαν προφορικά – από τις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες μέχρι την Αφρική και από την Αμερική μέχρι τους Αβορίγινες της Αυστραλίας.
Ένας αστρολόγος της παραδοσιακής αστρολογίας και καθηγητής ιστορίας, ο Nicholas Campion, έχει μελετήσει και συγγράψει βιβλία πάνω στο θέμα αυτό, ότι δηλαδή η αστρολογία εμπεριέχεται σε όλες τις θεολογικές προσεγγίσεις του κόσμου. Και βέβαια δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα μόνον αυτός.
Ας αναφέρουμε εδώ, για παράδειγμα, ένα απόσπασμα από τη βιβλική Γένεση (1.14): «Και είπε ο Θεός ας γίνουν (ή ας φανούν) στον Ουρανό της Γης φωτεινοί αστέρες, για να φωτίζουν τη Γη και να χωρίζουν την ημέρα από τη νύχτα. Και ας είναι οι αστέρες αυτοί σημάδια, κι ας χρησιμεύουν για την κανονική μεταβολή και διάκριση των εποχών, των ημερών και των ετών». Συγκεκριμένα, το κείμενο των Εβδομήκοντα λέει: «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτωσαν φωστῆρες ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ εἰς φαῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς, τοῦ διαχωρίζειν ἀνὰ μέσον τῆς ἡμέρας καὶ ἀνὰ μέσον τῆς νυκτός· καὶ ἔστωσαν εἰς σημεῖα καὶ εἰς καιροὺς καὶ εἰς ἡμέρας καὶ εἰς ἐνιαυτούς».
Η λέξη «σημείο» στο λεξικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας των Liddell-Scott σημαίνει σύμβολο, σημάδι, χαρακτηριστικό γνώρισμα, και μάλιστα στην αττική διάλεκτο σημάδι που προέρχεται από τους θεούς, οιωνός, που λέγεται ιδίως για τους αστερισμούς (Πλάτων).
Γνώθι σαυτόν και συνειδητότητα
Είναι κλιμακωτή η εξέλιξη, το ίδιο και η απόκτηση της γνώσης του εαυτού – στο πλαίσιο μιας υγιούς κανονικότητας. Ο άνθρωπος γνωρίζει πρώτα το σώμα του, όταν είναι παιδί και έφηβος. Γνωρίζει τα συναισθήματα και τις ψυχικές του λειτουργίες, όταν είναι έφηβος και στην πρώτη νεότητα, και ολοκληρώνει τη νοητική του ανάπτυξη, όταν είναι 30 ετών και κάτι – καθόλου δεν είναι τυχαία η αναφορά στο 30ό έτος, κατά το οποίο ο Χριστός ξεκίνησε να διδάσκει, και στο 33ο που σταυρώθηκε. Σε άλλες κουλτούρες και δυστυχώς όχι στον δυτικό κόσμο, πιθανώς και για πρακτικούς λόγους, με τη γέννηση του παιδιού οι γονείς αναθέτουν την ερμηνεία του γενέθλιου ωροσκοπίου στον αστρολόγο. Πέρα από την πρακτική χρησιμότητα για τα καθημερινά πράγματα, η γνώση αυτή μπορεί να είναι και πνευματικά χρήσιμη.
Η πνευματική εξέλιξη όμως πραγματώνεται μόνον αν ζητηθεί συνειδητά. «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν· πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται (Κατά Ματθαίον 7.7-8).
Ο άνθρωπος, αφού/αν προσεγγίσει τον αληθινό κόσμο, αρχίζει διαλογιζόμενος να αναζητά τον πνευματικό του εαυτό. Αυτό φυσικά γίνεται βαθμιαία και μετά από προσπάθεια. Στην προσπάθεια αυτή μπορεί οι εμπειρίες, το κορμί, τα συναισθήματα και τα πάθη του να αποτελέσουν το αντίπαλο δέος ή το κίνητρο. Αλλά τελικά η λογική του (και όχι ο κούφιος «ορθολογισμός» των στερεοτύπων) θα τον οδηγήσει στον πνευματικό του εαυτό, δηλαδή την αθάνατη ψυχή του, κι από εκεί στην Προνοιακή Νομοτέλεια και τον Θεό, ή όπως αλλιώς θέλετε να αποκαλέσετε τον Νου των αρχαίων, που διέπει τον Κόσμο.
Ο Πλάτων μιλάει για τη μνήμη της ψυχής που κατέρχεται στον κόσμο, στον μύθο του Ηρός.4
Ο άνθρωπος μαθαίνει επειδή θυμάται, λέει ο Πλάτων.
Άλλοι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη ευκολία στη διαδικασία της αυτογνωσίας κι άλλοι λιγότερη. Δηλαδή άλλοι θυμούνται πιο εύκολα τη γνώση που έχουν σωρεύσει σε προηγούμενες ζωές κι άλλοι πιο δύσκολα και άλλοι πάλι καθόλου. Γιατί άλλος άνθρωπος είναι πιο παλιά ψυχή και άλλος είναι λιγότερο παλιά ψυχή, πράγμα βέβαια που δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε για ΚΑΝΕΝΑΝ, ούτε για τον εαυτό μας. Υπάρχουν κι αυτοί που, όπως είπε ο γιατρός μου κάποτε, γεννιούνται μωρά και πεθαίνουν έμβρυα, δυστυχώς.
ΩΣΤΟΣΟ, το θείο δίνει όλες τις ευκαιρίες στο ανθρώπινο ον που είναι στις πρώτες του ενσαρκώσεις και είναι φυσικό να κάνει λάθη.
Σε μεταβατικές εποχές, όπως αυτή που βιώνουμε τώρα, γεννιούνται πάρα πολλοί άνθρωποι. Συγχρόνως αυξάνεται και ο πληθυσμός στη Γη. Πάρα πολλοί άνθρωποι έρχονται στις πρώτες ενσαρκώσεις τους. Λιγότεροι είναι οι παλιοί. Και αυτό έχει μια σκοπιμότητα. Πιθανώς έρχονται για να βιώσουν την εμπειρία της εποχής που ανατέλλει εξ αρχής· και οι λιγότεροι για να μεταφέρουν τις πληροφορίες από την παλιά εποχή στην επόμενη.
Πολλοί από τους ανθρώπους που είναι στις πρώτες τους ενσαρκώσεις, θα χρησιμεύσουν ως «ύλη» για την επόμενη εποχή. Αυτά αναφέρει –μεταξύ άλλων– στα βιβλία του ο σοφός συγγραφέας Κωστής Μελισσαρόπουλος. Είναι τα ίδια με αυτά που λέει η ινδουϊστική παράδοση5 σχετικά με την κυκλικότητα του χρόνου, την ποιότητα των εποχών και τη μετάβαση από τη μια εποχή στην άλλη.
Συμβαίνει δηλαδή το εξής: οι άνθρωποι μόνον όταν προσεγγίσουν την αλήθεια, αναγνωρίζοντας τον πραγματικό εαυτό τους και τη λογική των κανόνων του Σύμπαντος, μπορούν συνειδητά να ακολουθήσουν τον δρόμο της αρετής. Με αυτόν τον τρόπο παράγουν (με όρους σημερινής φυσικής – όπως λέει και ο Zoller για να το κατανοήσουμε) ενέργεια υψηλής υφής ή υψίσυχνης δόνησης, η οποία είναι απαραίτητη για τη συνέχιση του κόσμου και του Σύμπαντος. Αυτό γίνεται μόνον συνειδητά. Γι’ αυτό και επιδιώκουμε την αυτογνωσία και την επακόλουθη συνειδητοποίηση. Γι’ αυτό όλες οι θρησκείες αναφέρονται στο πώς να είμαστε καλοί κ’αγαθοί.
Καλοί κ’αγαθοί μπορούμε να είμαστε μόνον όταν γνωρίζουμε την αλήθεια.
Από την άλλη, ο υλικός κόσμος είναι ενέργεια χονδροειδής ή χαμηλής δόνησης. Η ενέργεια που παράγεται με την άσκηση της αρετής, είναι ο μικρός οβολός μας στο «ταμείο ενέργειας» του Σύμπαντος. Δηλαδή, όπως έλεγαν οι νεοπλατωνιστές, ο άνθρωπος που καταθέτει την ενέργεια αυτή, ωφελεί όχι μόνον τον εαυτό του και την ψυχή του (προνοώντας με αυτόν τον τρόπο και για τις επόμενες ενσαρκώσεις), αλλά και το σύνολο της ανθρωπότητας, εφόσον φροντίζει με τις καλές πράξεις και σκέψεις του να διατηρηθεί το ποσό της υψηλής υφής ενέργειας που απαιτείται για να συνεχίσει ο Κόσμος να υπάρχει. Με αυτόν τον τρόπο ο συνειδητός αγωνιστής και ενάρετος άνθρωπος γίνεται συν-δημιουργός.
Δεν είναι εύκολο να εκφράσει κανείς με λέξεις κάποιες αιώνιες αλήθειες. Ακούγεται σαν αφήγημα της φαντασίας, σαν μία ακόμη απατηλή θεωρία, ακόμη κι αν όλα αυτά μας τα παρέδωσαν σοφοί και άγιοι. Όμως ας κάνουμε μια απόπειρα.
Ένας συνειδητοποιημένος άνθρωπος, εξαιτίας της υψηλής υφής ενέργειας που παράγει με την άσκηση της αρετής, αντιστοιχεί ποιος ξέρει σε πόσες χιλιάδες ή εκατομμύρια ζωές ανθρώπων, που το μόνο που έχουν να δώσουν είναι η αδρή ενέργεια του κορμιού τους, όταν αυτή ως ύλη αναλωθεί – ως ενέργεια που υπολείπεται, αλλά είναι αναγκαία για την επόμενη εποχή.
Η θεωρία αυτή φαίνεται «περίεργη» στην εποχή του πολιτικώς ορθού στην οποία ζούμε, με φόντο τις διάφορες ψευδαισθησιακές θεωρίες του New Age ή την εγωκεντρική προτρόπη «σου αξίζει» ορισμένων ψυχολόγων. Αλλά οφείλουμε να την αναφέρουμε εδώ, έστω και ως μία ακόμη θεωρία, για να τονίσουμε πόσο σημαντική είναι η αυτογνωσία, η συνειδητότητα, στην οποία ΜΠΟΡΕΙ να συνδράμει και η αστρολογία.
Γιατί είναι προφανές ότι η αστρολογία είναι ΕΝΑ ΜΟΝΟΝ από τα μονοπάτια προς τη γνώση που μπορεί να ακολουθήσει ένας άνθρωπος. Υπάρχουν και άλλοι καλοί δρόμοι.
Η διαδικασία της αυτογνωσίας κατά τον Πλάτωνα
Όπως διδάσκει η αστρολογία, οι ιδιότητες των ζωδίων που είναι πνευματικές οντότητες (και δεν ταυτίζονται βέβαια με τους ομώνυμους αστερισμούς), κατέρχονται μέσω των πλανητών, που και αυτοί έχουν διττή φύση, υλική και πνευματική υπόσταση, στον γήινο κόσμο. Στην εποχή του Πλάτωνα, η φιλοσοφική αυτή προσέγγιση ήταν, όπως φαίνεται, πολύ οικεία. Ο Πλάτων συνεχώς αναφέρεται στους παλαιούς, και δεν ξέρω αν εννοεί μόνον τον Πυθαγόρα και τους προσωκρατικούς ή και άλλους, ακόμη πιο παλαιούς. Αυτούς που κατανοούσαν καλύτερα το πνεύμα (ορφικούς;)
Στο μεγαλύτερο μέρος της η αστρολογία βασίζεται στα πλατωνικά κείμενα και στην ερμηνεία τους από τους νεοπλατωνιστές. Ο Πλάτων δεν ήταν βέβαια αστρολόγος. Αλλά είναι εντυπωσιακό πόσο συχνά αναφέρεται στα άστρα και σε αστρονομικά φαινόμενα σε πολλούς διαλόγους του.
Τα άστρα μεσολαβούν ανάμεσα στο πνευματικό-ουράνιο και το υλικό-γήινο. Από τα άστρα κατέρχονται οι ψυχές και εκεί επιστρέφουν.
«Για το σπουδαιότατο είδος της ψυχής που είναι μέσα μας, πρέπει να σκεπτόμαστε ως εξής: ο Θεός το έδωσε στον καθένα μας ως θεία μοίρα και είναι αυτό που λέγεται ότι εδρεύει στο επάνω μέρος του σώματός μας και μας ανυψώνει από τη γη προς την ουράνια συγγένειά μας, επειδή λέμε, και πολύ δικαιολογημένα, ότι είμαστε όχι γήινο αλλά ουράνιο πλάσμα» (Πλάτωνος, «Τίμαιος» 90Α).
Τι αναφέρει ο Πλάτων λοιπόν για το ταξίδι αυτό προς το γνώθι σαυτόν και το φως;
Μία από τις ερμηνείες της υπέροχης αλληγορίας του Σπηλαίου του Πλάτωνα (7ο βιβλίο της Πολιτείας) είναι η περιγραφή αυτής της διαδικασίας προς τη γνώση του εαυτού και του πραγματικού κόσμου. Πρόκειται για τον δύσκολο δρόμο, τη στενή και τεθλιμμένη οδό των χριστιανικών κειμένων, προς το Φως και τον Θεό.
Είμαστε, λέει ο Πλάτωνας –διά στόματος Σωκράτη–, όλοι οι άνθρωποι μέσα σε ένα σπήλαιο, του οποίου η μία πλευρά είναι ανοικτή, καθισμένοι έτσι, ώστε να κοιτάμε τον απέναντι (από το άνοιγμα της σπηλιάς) τοίχο. Είμαστε αλυσοδεμένοι στον λαιμό και στα πόδια, ώστε να μην μπορούμε να κινηθούμε, αλλά ούτε να γυρίσουμε και να δούμε ο ένας τον άλλον. Πίσω από τους αλυσοδεμένους ανθρώπους υπάρχει ένα τοιχάκι παράλληλο προς το άνοιγμα της σπηλιάς και πίσω απ’ αυτό υπάρχει αναμμένη μια φωτιά.
Υπάρχουν επίσης κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι περπατάνε πίσω από το τοιχάκι και, όπως οι μαριονετίστες, προβάλλουν πάνω από το κεφάλι τους διάφορα ομοιώματα ανθρώπων, ζώων, φυτών κ.λπ., ακριβώς όπως κάνει ο μαριονετίστας κρατώντας σε ένα ξύλινο κοντάρι τη μαριονέτα. Κι επειδή πίσω από τους ανθρώπους αυτούς και τα είδωλα αυτά υπάρχει αναμμένη φωτιά, οι σκιές των ειδώλων-μαριονετών φαίνονται πάνω στον τοίχο που είναι μπροστά στους αλυσοδεμένους ανθρώπους.
Οι δεσμώτες δεν γνωρίζουν τίποτε άλλο εκτός από τις σκιές που βλέπουν στον τοίχο μπροστά τους. Ούτε καν βλέπουν ο ένας τον άλλον. Οι άνθρωποι που χειρίζονται τις μαριονέτες-είδωλα, μιλάνε μεταξύ τους και οι ομιλίες τους φτάνουν ακατάληπτες στα αυτιά των δεσμωτών. Οι δεσμώτες νομίζουν ότι οι ομιλίες είναι οι φωνές των ειδώλων, των οποίων μόνο τη σκιά βλέπουν. Και εξαπατημένοι και στις δύο κύριες πηγές της αντιληπτικότητας, όραση και ακοή, νομίζουν ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Άλλωστε δεν γνωρίζουν και τίποτε άλλο. Αυτές οι σκιές κι αυτοί οι ψίθυροι είναι όλος τους ο κόσμος.
Κάποια στιγμή, ξαφνικά, και μετά από κάποιο βίαιο γεγονός, κάποιος από τους ανθρώπους που είναι αιχμάλωτοι στη σπηλιά, σπάει τα δεσμά του. Αυτό δεν το κάνει μόνος του. Γίνεται ξαφνικά κι από ανάγκη. Είναι αυτό το «εξαίφνης» που λέει ο Πλάτωνας.
Το «εξαίφνης» είναι πάντα μια απώλεια: απώλεια υγείας, απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου ή μια οικονομική καταστροφή. Πολλοί από μας έχουμε βιώσει ανάλογες καταστάσεις, π.χ. μια σοβαρή ασθένεια, που κάνει τον άνθρωπο να αναρωτιέται «γιατί;». Αυτό το «γιατί» είναι το σπάσιμο των αλυσίδων. Ο άνθρωπος που έχει λυθεί, δεν είναι πια σαν όλους τους άλλους. Βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση. Έχει χάσει τη βολή του. Έχει χάσει ό,τι του είναι γνωστό και δεν ξέρει πού βρίσκεται. Γυρίζει, κοιτάζει τους άλλους αλυσοδεμένους γύρω του – τους βλέπει άλλωστε για πρώτη φορά. Κι αναρωτιέται: «γιατί;» Γυρίζει πίσω και βλέπει τα είδωλα, τα οποία «παίζουν» οι μαριονετίστες, βλέπει τη φωτιά. Τίποτα άλλο δεν μπορεί να δει. Καταλαβαίνει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Έχουν διαρραγεί τα στερεότυπα της καθημερινότητας κι εκείνος ψάχνει να βρει τι συμβαίνει ακριβώς.
Στη συνέχεια, ο άνθρωπος αυτός θα αναγκαστεί να ακολουθήσει ένα ανηφορικό μονοπάτι προς το στόμιο της σπηλιάς, που είναι ένας δύσκολος δρόμος. Κι επειδή «ενός κακού μύρια έπονται», δηλαδή, όταν γίνει μια αλλαγή, ακολουθούν κι ένα πλήθος από άλλες, αναγκάζεται να πάρει αυτόν τον δρόμο. Σιγά-σιγά, με κόπο, βρίσκεται στο στόμιο της σπηλιάς. Έξω από τη σπηλιά είναι ο πραγματικός κόσμος. Ο ήλιος λάμπει, τα δέντρα είναι πραγματικά˙ όλα, τα φυτά, τα ζώα, οι άνθρωποι, είναι πραγματικά˙ χρώματα, ήχοι, φωνές… Tόσα καινούργια και άγνωστα πράγματα, ο αληθινός κόσμος.
Αλλά εκείνος, που έμεινε μέσα στο σκοτάδι για όλο αυτό το χρονικό διάστημα, στην αρχή δεν μπορεί να ξεχωρίσει τίποτε. Είναι τυφλωμένος από το φως. Περνάει μια περίοδο προσαρμογής και σιγά-σιγά καταφέρνει να διακρίνει τα πραγματικά όντα, τον πραγματικό κόσμο.
Βλέπει επιτέλους τον ήλιο, αυτόν καθαυτόν, κι όχι τη φωτίτσα της σπηλιάς, που στέλνει τις σκιές των ειδώλων-μαριονετών στον τοίχο.
Αρχίζει να χαίρεται, γιατί του φαίνεται ότι όλα είναι λαμπερά˙ τόσα πλάσματα, τόσα χρώματα, μυρωδιές, ακούσματα… Ο ζωντανός κόσμος είναι υπέροχος, γιατί είναι ο πραγματικός θαυμαστός κόσμος. Και σκέφτεται: «Πρέπει να γυρίσω πίσω και να διηγηθώ τι είδα στους ανθρώπους που βρίσκονται μέσα στη σπηλιά».
Και πράγματι γυρίζει πίσω. Όταν βρίσκεται ανάμεσα στους δεσμώτες και παλιούς συντρόφους του και αρχίζει να τους περιγράφει τον αληθινό και θαυμαστό κόσμο, εκείνοι δυσανασχετούν. Τον χαρακτηρίζουν τρελό, γιατί τους χαλάει τη βόλεψη και την ησυχία. Εδώ ο Πλάτων αναφέρεται βέβαια στον Σωκράτη και στην εκτέλεσή του. Ο Σωκράτης προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια των ανθρώπων στο φως της αλήθειας και δολοφονήθηκε.
Οι δεσμώτες απειλούν τον παλιό τους σύντροφο βρίζοντάς τον. Και αν έχουν την ευκαιρία –λέει ο Σωκράτης– θα τον στριμώξουν για να τον σκοτώσουν. Εκείνος βέβαια έχει προλάβει να μιλήσει και ίσως βοηθήσει κάποιους από αυτούς, που έχουν ήδη αποδεσμευτεί με αφορμή το δικό τους «εξαίφνης». Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό γεγονός.
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, που μόλις βρεθούν έξω από τη σπηλιά και, με δεδομένο ότι η αλήθεια και το λαμπρό φως του ήλιου είναι μια πολύ οδυνηρή εμπειρία, σκέφτονται πώς να απαλλαγούν από τον πόνο και τον κόπο. Σκέφτονται ότι όσα έμαθαν μέχρι εκείνη τη στιγμή είναι αρκετά για να είναι χρήσιμα. Θα τα πλασάρουν και θα τα πουλήσουν με τον τρόπο τους για ίδιον όφελος. Θα επιστρέψουν, λοιπόν, όχι για να φωτίσουν τους δεσμώτες, αλλά για να παίξουν τον ρόλο των ανθρώπων που χειρίζονται τις μαριονέτες. Είναι οι «θαυματοποιοί», που με ψέματα και κάμποση φαντασία, θα φτιάξουν τη δική τους εκδοχή της σωτηρίας. Έτσι, θα κινήσουν τα ομοιώματα των αληθινών πραγμάτων, για να ξεγελάσουν με τις σκιές τους τούς δεσμώτες μέσα στη σπηλιά. Ο σκοπός τους; Εξουσία και χρήμα.
Η αλληγορία του Πλατωνικού Σπηλαίου ερμηνεύεται ως διαδικασία μάθησης του εαυτού μας, του πώς αυτή διαδραματίζεται και πώς λειτουργεί μέσα στον Κόσμο. Έχει το αντίστοιχό της στη φράση που ανάμεσα στα άλλα μάς κληροδότησε ο Απόστολος Παύλος: «Δι’ εσόπτρου οψόμεθα».
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Ουρανός καθρεφτίζεται στη Γη, αλλά όπως φαίνεται και η Γη επίσης επηρεάζει τον Ουρανό, δηλαδή το Σύμπαν.
Ο άνθρωπος στο Σπήλαιο, όταν τελικά αντικρίζει το φως, αλλάζει επίπεδο συνειδητότητας. Παράγει ενέργεια υψηλής υφής και μετέχει στο έργο της Δημιουργίας (νεοπλατωνιστές). Τα παλαιότερα χρόνια, αυτή η άποψη θεωρούνταν από τους χριστιανούς αιρετική, παρά το «γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν Ουρανώ και επί της Γης». Γιατί ο άνθρωπος πρέπει να προσπαθήσει για να πραγματοποιηθεί αυτό το «γενηθήτω». Δεν μας δίνεται το φως, παρά μόνον αν το ζητήσουμε. Πνεύμα και ύλη, ως δημιουργήματα του Θεού, έχουν άρρηκτη σχέση και καθρεφτίζονται το ένα μέσα στο άλλο.
Να έχουμε υπόψη μας, βέβαια, ότι, επειδή οι μεγάλες αλήθειες δεν αποδεικνύονται «επιστημονικά», μπορεί να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης στα χέρια των «θαυματοποιών», παλαιότερων και σύγχρονων.
Η αστρολογία, εφόσον αναφέρεται στα άστρα και στη θέαση του Στερεώματος, έχει σχέση με την αμφίδρομη επιρροή Ουρανού-Γης.
Η αστρολογία, η αλχημεία, οι «μάγοι» και η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ
Η αλχημεία δεν έχει σχέση με αυτές τις ανοησίες που ακούμε κατά καιρούς. Δεν είναι δηλαδή η διαδικασία της μεταστοιχείωσης ενός ευτελούς μετάλλου σε χρυσό κ.λπ.
Η αλχημεία είναι η αναζήτηση του χρυσού μέσα μας – μια διαδικασία αυτογνωσίας. Και η αστρολογία είναι η αδελφή τέχνη της αλχημείας.
Ούτε η αλχημεία ούτε η αστρολογία είναι μαγεία, παρά το γεγονός ότι κάποιοι «θαυματοποιοί» και στο παρελθόν, αλλά και στη σύγχρονη εποχή, χρησιμοποίησαν και τις δύο σαν κάτι «μαγικό», παραλλάσσοντάς τες, προκειμένου να εξαπατήσουν και να χειραγωγήσουν ανθρώπους – με οδυνηρές πάντα συνέπειες. Αλλά αυτοί θα χρησιμοποιούσαν οτιδήποτε και μάλιστα σε ένα τόσο ευαίσθητο αλλά και άγνωστο τοπίο όπως είναι η ψυχή.
Πληθαίνουν οι φωνές των «μάγων» στις μεταβατικές-δυσκολότερες εποχές. Και δεν ξεχνάμε ότι μαγεία είναι η προσπάθεια παραβίασης των νόμων του Σύμπαντος και της Φύσης, που είναι οι προϋποθέσεις με βάση τις οποίες δημιουργήθηκε και υπάρχει ο Κόσμος.
Μου έχουν πει πολλοί άνθρωποι ότι, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, που η βαβούρα ή σαβούρα στο διαδίκτυο γίνεται ένα κουβάρι με τις φωνές των κανονικών ανθρώπων, αδυνατούν να ξεχωρίσουν τι είναι αληθινό και τι όχι. Νομίζω ότι ένας σπουδαίος δείκτης είναι η κοινή λογική.
Όταν κάποιος σου λέει ότι θα σε σώσει, αλλά κατόπιν αδράς αμοιβής, τι άραγε να εννοεί; Υπάρχουν βέβαια και οι καλά οργανωμένοι «θαυματοποιοί», που έχουν άλλα άτομα στο ταμείο. Υπάρχουν κι εκείνοι που με τον τρόπο αυτό ταΐζουν τον νάρκισσο μέσα τους, νιώθοντας σπουδαίοι ότι ΜΟΝΟΝ αυτοί(!) αντιλαμβάνονται τις «μεγάλες αλήθειες», δίνοντας νόημα και αξία στην ασήμαντη ζωή τους.
Όπως αναφέρει και ο Πλάτων, ο δρόμος προς το φως είναι ανηφορικός, η χριστιανική «στενή και τεθλιμμένη οδός» είναι μια επίπονη διαδικασία. Ο άνθρωπος, που από ανάγκη ακολουθεί τον δρόμο αυτό, αρχικά είναι σε σύγχυση. Αλλά και στη συνέχεια είναι εντελώς μόνος, γιατί το μονοπάτι της αυτογνωσίας είναι μοναχικό. Κανείς δεν μπορεί να μάθει τον άλλον για τον εαυτό του. Ούτε μπορεί να εξελίξει την ψυχή του άλλου. Όπως κανείς δεν μπορεί να αναπνεύσει ή να φάει στη θέση του άλλου.
Αν αναφερθούμε στη διαδικασία αυτή με όρους φυσιολογίας, σε ένα κατώτερο του πνευματικού επίπεδο, θα δούμε ότι και ο εγκέφαλος, που είναι το κατ’ εξοχήν όργανο επιβίωσης του ανθρώπου, δεν εξελίσσεται και δεν βρίσκει καμία λύση εάν δεν φτάσει στο όριό του.
Κανείς δεν μαθαίνει με εύκολο τρόπο.
Αλίμονο στον καημένο δυτικό άνθρωπο, που, όπως λέει ο Κορνήλιος Καστοριάδης, παραδίδει τον έλεγχο σε όποιον να ’ναι, προκειμένου να περνάει ευχάριστα! Αποφεύγοντας βέβαια το να φτάσει στα όριά του. Ο καημένος νομίζει ότι έτσι θα περάσει καλά…
Η δυαδική φύση του κόσμου αυτού και η ενσάρκωση μέσα στον χρόνο-Κρόνο είναι ο τρόπος με τον οποίο η ψυχή θα αντιμετωπίσει το αντίπαλο δέος. Είναι απαραίτητο να έχει ο άνθρωπος ένα πεδίο δράσης γεμάτο αντιξοότητες που θα αντιμετωπίσει και αντιθέσεις που θα εξισορροπήσει. Ο σκοπός είναι να γνωρίσει την αλήθεια, να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα και τον εαυτό του μέσα σ’ αυτήν, να ασκήσει την αρετή και να παραγάγει υψηλής υφής ενέργεια, ώστε και η ψυχή του να ωφεληθεί εξελισσόμενη, αλλά και το υλικό του σώμα να προστατευτεί κατά το ανθρωπίνως δυνατόν.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Γιατί λέμε «πραγματική» την αστρολογία την οποία μελετάμε και μεταδίδουμε. Πρόκειται για την παραδοσιακή αστρολογία που έφτασε σε μας από τα αρχαία χρόνια και βασίζεται στην αρχαία σοφία, δηλαδή την εμπειρία των προγόνων μας όπως εκείνοι την κατέγραψαν –όταν ακόμα δεν υπήρχε καν γραφή– μέσω των μύθων, με τη γλώσσα των άστρων και τα μεγαλιθικά μνημεία. Μας παραδόθηκε μέσα από τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, με κορυφαίους τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη (που δεν ήταν βέβαια αστρολόγοι), των σοφών των ελληνορωμαϊκών χρόνων (Πτολεμαίος), των νεοπλατωνιστών της ύστερης αρχαιότητας, των Αράβων μαθηματικών του Μεσαίωνα, των Ευρωπαίων αστρολόγων λίγο πριν από την Αναγέννηση και άλλων, για τους οποίους μπορείτε να διαβάσετε στο σχετικό άρθρο αυτού του ιστότοπου. Την παραδοσιακή αστρολογία άλλοι την λένε κλασική, άλλοι μεσαιωνική, άλλοι ελληνιστική, ανάλογα με τα κείμενα τα οποία μελετούν και στα οποία αναφέρονται. Η βασική διαφορά με τη σύγχρονη αστρολογία που διαμόρφωσαν οι θεοσοφιστές (τέλη 19ου – αρχές 20ού αιώνα) και παρέλαβαν οι σύγχρονοι αστρολόγοι μέχρι και τη δεκαετία του ’70, είναι ότι η πραγματική (ή όπως αλλιώς θέλετε να την βαφτίσετε) αστρολογία έχει κανόνες, έχει αρχές, τις οποίες ακολουθεί και εξελίσσει. Δεν πέταξε στο καλάθι των αχρήστων την πείρα και τις παρατηρήσεις των σοφών αστρολόγων/αστρονόμων, μαθηματικών και φιλοσόφων τόσων αιώνων για να τις αντικαταστήσει με επινοήσεις οιουδήποτε νομίζει ότι «ανακαλύπτει εκ νέου τον τροχό» υποτιμώντας (για ποιον λόγο άλλωστε;) την κληρονομιά των προγόνων μας.
2. Αλτάνη Αργύρη-Παλιογιάννη (Αλεξάνδρεια, 1933 – Αθήνα, 2020). Ελληνίδα συγγραφέας και ερευνήτρια της φιλοσοφίας, της ιστορίας, της γλωσσολογίας, γνώστρια όλης της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Γνωστή για το συγγραφικό της έργο, συνέγραψε μία σειρά 10 βιβλίων με τον γενικό τίτλο «ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ», τα οποία συνεχώς επανεκδίδονται (εκδόσεις Άμμων).
Αποφοίτησε από το Αβερώφειο Γυμνάσιο Αλεξάνδρειας και συνέχισε τις σπουδές αρχαίων ελληνικών με τον αείμνηστο φιλόλογο καθηγητή Π. Ξένο. Γνώριζε αρχαία ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Σπούδασε στη Ρώμη μουσική και θεωρία της μουσικής. Κατείχε δίπλωμα σολίστ από την Αγία Κεκιλία της Ρώμης (Conservatorio di Santa Cecilia di Roma) και θεωρίας της μουσικής από το Royal School of Music of London. Επίσης, υπήρξε μαθήτρια Ορθοφωνίας και Απαγγελίας του καθηγητή Γεωργίου Καρακαντά.
Κατά την περίοδο 1998-2013 έδωσε διαλέξεις και έκανε φροντιστήρια σε τακτά εβδομαδιαία και μηνιαία διαστήματα στο ευρύ κοινό. Από το έτος 2002 έως το 2013 είχε εκπομπή φιλοσοφικού περιεχομένου στον τηλεοπτικό σταθμό Blue Sky. Υπάρχουν αρχειοθετημένες 242 oμιλίες της στο Youtube, ταξινομημένες σύμφωνα με θεματικές ενότητες.
Το 2006 δέχθηκε πρόσκληση από το Παγκόσμιο Συνέδριο Πυρηνικής Φυσικής για να παρουσιάσει την ανακάλυψή της για το ηλιοκεντρικό σύστημα με τη μετάπτωση των ισημεριών, όπως παριστάνεται αρχιτεκτονικά στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου (Θόλος της Επιδαύρου), μνημείο σύγχρονο της εποχής του Πλάτωνα. Εξέδωσε σχετικό βιβλίο τον Ιανουάριο του 2000 με τίτλο «ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Επίδαυρος, Θόλου Ἀποκάλυψις».
Στο «European Journal of Nuclear Medicine and Molecular Imaging» (Volume 33, Supplement 2 – September 2006) έγινε αναφορά της ανακάλυψής της στο κύριο άρθρο του εντύπου σχετικά με την εικόνα της κατόψεως της Θόλου, όπου ο ηλιοκεντρισμός καταγράφεται μαζί με τα ονόματα των πρωτοπόρων επιστημόνων του χώρου τής Πυρηνικής Φυσικής (Niels Bohr, Ernest Rutherford). Επίσης, τη 15η Σεπτεμβρίου 2006, συμμετείχε ως προσκεκλημένη ομιλήτρια στο πρώτο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο της Προγεννητικής Ιατρικής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 2012 πραγματοποίησε ομιλίες στην Ελληνική Εταιρεία Συμβουλευτικής, αναλύοντας από ψυχολογικής πλευράς μυθολογικά θέματα. Το 2013 προσεκλήθη από το Τμήμα Άγχους και Στρες της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών σε σειρά ομιλιών.
Η σοφή Ελληνίδα Αλτάνη εκοιμήθη το 2020.
3. Ερώτημα: πόσο παλιά είναι αυτή η ιστορία; Βλέπε σχετικά για την εμφάνιση του ανθρώπου στη Γη (ανθρωπίδες) και τους Νεάντερταλ https://el.wikipedia.org/wiki/Neanderthal Και μια παραίνεση: μην υποτιμάτε τους προγόνους μας!
4. Για τον μύθο του Ηρός: https://el.wikipedia.org/wiki/mythos-tou-HROS
5. Για την ινδουϊστική παράδοση: C. Jinarajadasa, First Principles of Theosophy, Jnanavatar Swami Sriyukteswar Giri, The Holy Science.