Ο Κύκλος του Νερού, Δικαιοσύνη και Έλεος

Ο περιορισμός μέσα στην ύλη, οι φυσικοί νόμοι, είναι η θεία Δικαιοσύνη με την οποία λειτουργεί ο κόσμος1. Όμως το Θείο δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο μέσα στον αναγκαίο για την ύπαρξή του περιορισμό. Δίνει περαιτέρω ενέργεια, το Έλεος, που τον ανακουφίζει και τον λυτρώνει. Ο Frawley αναφέρεται σε αυτήν την αδιάκοπη παροχή ως αδιάσπαστο μέρος της δομής του κόσμου. Άρθρο του John Frawley στο περιοδικό του Apprentice, τεύχος 21, σελ. 28, μεταφρασμένο στα ελληνικά με την άδεια του συγγραφέα. Για το πρωτότυπο άρθρο, βλ. https://www.johnfrawley.com/magazine

Μια από τις βασικές εικόνες στην παραδοσιακή γνώση και επομένως και στην αστρολογία είναι ο Κύκλος του Νερού. Ο Ήλιος λάμπει πάνω από τον ωκεανό και παίρνει το αλμυρό και άγονο νερό στα σύννεφα, που με τη βροχή έρχεται στη γη σαν γλυκό νερό. Αυτή είναι μια αντιπροσωπευτική συμβολική εικόνα για την λειτουργία του Θείου Ελέους στον κόσμο.

Τα μικρά μας αδέλφια που τα ξέρουν όλα, οι επιστήμονες, υποβαθμίζουν αυτές τις συμβολικές αναπαραστάσεις του κύκλου του νερού, λέγοντας ότι πρόκειται για την απλή επιθυμία του ανθρώπου για βροχή. Έτσι όταν βλέπουν, για παράδειγμα, τις πολύ σημαντικές τοιχογραφίες στο Κορονάντο στο New Mexico, που εστιάζουν όλες στους θεούς που δίνουν βροχή, βλέπουν μια κοινωνία που έχει εμμονή με το νερό, αναγκαίο για τις σοδειές. Μια κοινωνία που, γι’ αυτόν τον λόγο, κάνει επίκληση στις δυνάμεις που εξουσιάζουν το νερό. Αλλά οι Ινδιάνοι του Kuaua Pueblo είχαν χτίσει τo χωριό τους στις όχθες του Ρίο Γκράντε, που τους παρείχε όλο το γλυκό νερό που θα μπορούσαν να χρειαστούν. Και όχι μόνο. Χάρη στο ποτάμι, ψάρια κι αποδημητικά πουλιά έφταναν μέχρι την πόρτα τους. Θα έπρεπε να ήταν πραγματικά πολύ απλοϊκοί, αν οι θρησκευτικές τους τελετές περιορίζονταν στην επιθυμία τους για βροχή2.

 

Όταν οι αρχαιολόγοι από το Μουσείο του New Mexico ανέσκαψαν τα ερείπια του χωριού Kuaua Pueblo κατά τη δεκαετία του 1930, ανακάλυψαν μια kiva ή τελετουργική αίθουσα, που περιείχε πολλά στρώματα τοιχογραφιών. Όλες παριστάνουν επικλήσεις στους θεούς για νερό. Από αυτές αποκαταστάθηκαν 14, εξαιρετικά δείγματα προ-κολομβιανής τέχνης των Αυτοχθόνων Αμερικανών. To χωριό Kuaua ήταν ένα από τα 12 ή 13 της περιοχής που εγκαταλείφθηκαν μετά τον πόλεμο που κήρυξε εναντίον τους ο κονκισταδόρ Vasquez de Coronado, το 1541.

Έχουμε αναφερθεί ξανά στο τι νομίζουν τα μικρά μας αδέλφια σχετικά με την λατρεία του Ήλιου, το ίδιο λοιπόν συμβαίνει κι εδώ. Γι’ αυτούς οι εικόνες είναι απλά και μόνο εικόνες. Εκείνο όμως που επιθυμούν οι άνθρωποι είναι το γλυκό νερό του Ελέους, να τρέξει πάνω στην ψυχή τους.

Το Έλεος δεν είναι κάτι που σε αναγκάζουν, να το κάνεις.
Πέφτει εύκολα σαν απαλή βροχή από τον ουρανό…
Σαίξπηρ, «Ο έμπορος της Βενετίας», πράξη 4, σκηνή 1.

Χάνουμε πάρα πολλά από το νόημα που έχουν τα ωραία αυτά λόγια, αν περιοριστούμε στο να βλέπουμε μόνο την εικόνα: τη βροχή που πέφτει από ψηλά. Ο Σαίξπηρ εδώ κάνει μια απευθείας αναφορά στον κύκλο του νερού.

Μέσα από τη συμβολική αυτή εικόνα, λέει ότι το πικρό νερό της Δικαιοσύνης ανέρχεται από την ακτινοβολία του Θείου για να αναπαραγάγει το Έλεός Του. Δεν πρόκειται για έναν αγαθοεργό Θεό που ελεεί γενναιόδωρα όποτε το επιθυμεί, αλλά για ένα κομμάτι αναγκαίο κι ενδογενές της δομής της δημιουργίας.

Αν αγνοούμε την νομοτελειακή αυτή πραγματικότητα, περιορίζουμε το νόημα της υπέροχης αυτής εικόνας, γιατί το κεντρικό θέμα του σαιξπηρικού έργου είναι ότι το Έλεος ξεπερνά την Δικαιοσύνη. Και στη δευτερεύουσα πλοκή του έργου που επαναλαμβάνει το κύριο θέμα, η μοναδική αυτή εικόνα του κύκλου του νερού, εντυπωσιάζει πραγματικά στις σκηνές με το φέρετρο στον «Έμπορο της Βενετίας». Η Πόρσια συμβουλεύει μυστικά τον Βασάνιο, να ομολογήσει και να ζήσει. Να αποδεχτεί την Δικαιοσύνη, η οποία εμπεριέχεται στην ομολογία, ανοίγοντας το μολύβδινο φέρετρο. Μέσα σ’ αυτό θα βρει την εικόνα της ίδιας της Πόρσια, δηλαδή το Έλεος που τόσο επιθυμεί. Ο μόλυβδος εδώ παραπέμπει στον Κρόνο, δηλαδή στο αλμυρό νερό, δηλαδή στον Σάιλοκ3. Η αλχημική αναφορά είναι φανερή εδώ και βέβαια είναι σύμφωνη με την αστρολογική.

Οι αρχαίοι έλεγαν ότι ο Κρόνος κυβερνά την θάλασσα (η οποία βέβαια έχει και άλλους σημειοδότες ανάλογα με τις ποιότητες στις οποίες αναφερόμαστε). Δικαιολογούσαν το γεγονός λέγοντας ότι αν αφήσουμε κάτι κρύο και σκληρό (Κρόνος) έξω, κατά την διάρκεια της νύχτας, θα το βρούμε καλυμμένο με νερό το πρωί. Αυτή η εξήγηση, αδιάφορο πόσο αληθινό μπορεί να είναι το πείραμα, δεν έπειθε τότε και δεν πείθει και σήμερα.

Είναι λογικό όμως ότι το «αλμυρό νερό = Δικαιοσύνη» και το «γλυκό νερό = Έλεος» είναι αποφασιστικοί παράγοντες γι’ αυτό τον ορισμό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή είναι η αιτία που στα παλιά κείμενα η περιγραφή του Κρόνου, σε κάποια σημεία, αναφέρεται ως υγρή. Οι διάφοροι σοφοί διαφώνησαν για το κάτω από ποιες περιστάσεις μπορεί να ισχύει η ποιότητα του νερού για τον Κρόνο. Η συγκεκριμένη όμως άποψη διατηρήθηκε μέχρι την εποχή της σύγχρονης παραδοσιακής αστρολογίας, δηλαδή μέχρι τις ημέρες του Lilly και αναφέρεται μόνο σε οδηγίες για την εύρεση της ιδιοσυγκρασίας του ατόμου. Ένα καίριο θέμα στο οποίο θα επιστρέψουμε.

Κάθε στοιχείο στον ζωδιακό (φωτιά, νερό, αέρας και γη) εκφράζεται με 3 διαφορετικούς τρόπους: τον παρορμητικό, τον σταθερό και τον μεταβλητό τρόπο έκφρασης4. Ο παρορμητικός τρόπος είναι η είσοδος στην δημιουργική ορμή που θα προκαλέσει την εκδήλωση του στοιχείου. Ο σταθερός τρόπος είναι η εκπλήρωση ολόκληρου του δυναμικού αυτού του στοιχείου. Και ο μεταβλητός τρόπος είναι η επιστροφή του στοιχείου πίσω στην θεία του πηγή.

Ο κύκλος του νερού είναι περισσότερο φανερός στα ζώδια του αέρα. Να θυμάστε ότι αυτός ο κύκλος φτιάχνει το γλυκό νερό, που εξηγεί, γιατί ο Υδροχόος είναι το μόνο ζώδιο στο οποίο θα βρούμε γλυκό νερό5. Ας αρχίσουμε λοιπόν απ’ αυτό.

Το παρορμητικό ζώδιο του αέρα είναι ο Ζυγός που παριστάνεται με δυο παράλληλες οριζόντιες γραμμές. Αυτές οι γραμμές δείχνουν το νερό που βρίσκεται ψηλά και το νερό που βρίσκεται στην γη. Όπως φαίνεται από τη βιβλική περιγραφή της δημιουργίας του κόσμου, η ιδέα αυτή είναι πρωταρχικής σημασίας. Μετά την αρχική εντολή για τον διαχωρισμό του φωτός από το σκότος, ακολουθεί ο διαχωρισμός των υδάτων κατά την δεύτερη ημέρα της δημιουργίας. Είναι φανερή η διάκριση ανάμεσα στην Δικαιοσύνη και το Έλεος. Η ευθεία οριζόντια γραμμή –άκαμπτη- συμβολίζει την Δικαιοσύνη6. Η παράλληλη, η οποία στο μέσον κάμπτεται, εμπεριέχει το σύμβολο του ουράνιου τόξου, την σφραγίδα της συμφωνίας του Θεού με τον Νώε και συμβολίζει το Έλεος. Η γραμμή λοιπόν με την καμπύλη στη μέση βρίσκεται πάνω από την ευθεία γραμμή, γιατί το Έλεος του Θεού πάντοτε ξεπερνά την οργή Του.

Η φυσική εκδήλωση αυτού του γεγονότος (Δικαιοσύνη-Έλεος) είναι δομημένη τόσο βαθιά, ώστε να αναφέρεται ότι συνέβη την 2η μέρα της δημιουργίας.

Η Δικαιοσύνη είναι ό,τι τρομερό περιλαμβάνει η φύση μας. Ο Ήλιος όμως (η εικόνα του θείου) μας λυτρώνει λάμποντας πάνω στη φύση αυτή, και πάντα μας σώζει από τους εαυτούς μας, βοηθώντας μας να γίνουμε κάτι καλύτερο.

Το παρορμητικό ζώδιο είναι ο εναρκτήριος τρόπος κάθε στοιχείου. Η αρχική σπίθα της δημιουργικής ορμής. Έτσι, εδώ, σε ένα παρορμητικό ζώδιο του αέρα, βλέπουμε την Δικαιοσύνη και το Έλεος να γεννιούνται μέσα στον κόσμο.

Οι Ζυγοί φημίζονται για την δυσκολία τους να αποφασίσουν, ενώ οι άλλοι περιμένουν ανυπόμονα. Γιατί κατά βάθος αποφασίζουν επιλέγοντας ανάμεσα στην Δικαιοσύνη και στο Έλεος. Ένα ιδιαίτερα δύσκολο καθήκον, επειδή η φύση της αρχικής και δημιουργικής ορμής στο παρορμητικό αυτό ζώδιο πραγματώνεται μέσα στον κόσμο.

Μέσα στον κόσμο η Δικαιοσύνη και το Έλεος είναι δυο ξεχωριστά πράγματα. Μόνο εάν κοιτάξουμε έξω από τον κόσμο, η δράση του Δία (Έλεος) και η δράση του Κρόνου (Δικαιοσύνη), όχι μόνο αναμιγνύονται, όχι μόνο αλληλοεξαρτώνται, αλλά είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα.

Ο Ζυγός είναι το ζώδιο της φθινοπωρινής ισημερίας, το ορόσημο ανάμεσα στο καλοκαίρι και τον χειμώνα, το Έλεος και την Δικαιοσύνη. Ο Ζυγός είναι κάτι καινούργιο στο ζωδιακό. Ήταν γνωστός στα πολύ παλιά χρόνια σαν οι χηλές, οι δαγκάνες, του Σκορπιού. Ο Σκορπιός είναι το τρομερό πλάσμα της Ανάγκης, που η μία του δαγκάνα είναι η Δικαιοσύνη και η άλλη το Έλεος. Έτσι, ο παρορμητικός Ζυγός μας δίνει την Δικαιοσύνη και το Έλεος μέσα στον κόσμο. Και το πιο σημαντικό δεν είναι η Δικαιοσύνη, αλλά ότι εισάγει στον κόσμο, ως αδιάσπαστο μέρος του, το Έλεος, που συμβολίζεται με το ουράνιο τόξο. Μπορούμε να βρούμε παντού συμβολικές εικόνες για τη Δικαιοσύνη και το Έλεος. Για παράδειγμα: το ουράνιο τόξο στρέφει την προσοχή μας στον Νώε, στο κοράκι και στο περιστέρι, δηλαδή τους πλανήτες Κρόνο και Αφροδίτη. Ο Κρόνος είναι σε έξαρση στον Ζυγό και η Αφροδίτη σε κυβέρνηση. Άλλωστε η Αφροδίτη, όπως λέει ο Οβίδιος και μας υπενθυμίζει ο Βελικόφσκι, είναι το παιδί του Δία, ένα μικρό κομμάτι Ελέους.

Το σταθερό ζώδιο του αέρα είναι ο Υδροχόος, το σύμβολο του οποίου συνήθως ερμηνεύεται σαν μια εικόνα κυμάτων επάνω στη θάλασσα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, γιατί το θαλασσινό νερό είναι αλμυρό, και το νερό που χύνει ο Υδροχόος είναι γλυκό νερό. Όπως μας εξηγεί ο René Guénon7, το σύμβολο του Υδροχόου είναι ένα αρχαίο ηλιακό σύμβολο.

Η εικόνα εδώ είναι από μια συριακή πινακίδα του 9ου αι. π.Χ. Υπάρχουν δυο είδη ακτίνων που εξέρχονται από τον Ήλιο. Υπάρχουν οι ευθείες γραμμές που αντιπροσωπεύουν το φως και οι κυματοειδείς γραμμές που αντιπροσωπεύουν την ζέστη. Αλλά οι κυματοειδείς γραμμές είναι επίσης σύμβολο του νερού. Και οι δυο συμβολισμοί ερμηνεύονται από τον κύκλο του νερού. Οι γραμμές στο σύμβολο του Υδροχόου είναι πάλι το νερό από τον ουρανό και το νερό στην γη. Στο παρορμητικό ζώδιο, τον Ζυγό, είχαμε την εισαγωγή της Δικαιοσύνης και του Ελέους. Στο σταθερό ζώδιο του Υδροχόου βλέπουμε τον κύκλο του νερού που ανέρχεται και κατέρχεται. Η ακτινοβολία του Ήλιου σηκώνει ψηλά στα σύννεφα και καθαρίζει το νερό της γης. Εκείνο πάλι πέφτει σαν βροχή και επιστρέφει στον ωκεανό του αλμυρού νερού.

Στο σύμβολο του μεταβλητού ζωδίου του αέρα, τους Διδύμους, έχουμε ξανά παράλληλες γραμμές – πάλι το νερό στον ουρανό και το νερό στην γη, η Δικαιοσύνη και το Έλεος, ο άνθρωπος και το θείο.

Στον σταθερό τρόπο παρουσιάζονται όλες οι δυνατότητες μέσα στο συγκεκριμένο στοιχείο. Στον μεταβλητό τρόπο επιστρέφουμε στο θείο ή, αν αναφερόμαστε σε μικρότερη κλίμακα, σ’ εκείνο που είναι επόμενο μέσα στην δημιουργία, στην επόμενη μέρα, στον επόμενο κύκλο.

Το σύμβολο των Διδύμων μας δείχνει τον άξονα των ηλιοστασίων, δηλαδή την δυαδικότητα. Και αυτός ο άξονας αναφέρεται στο νερό στον ουρανό και στο νερό στην γη.

Το σύμβολο του ζωδίου των Διδύμων είναι η απεικόνιση των στηλών του Ηρακλή. Ένα οριακό σημείο για τον αρχαίο κόσμο. Γιατί πάντα υπήρχαν οι γεωγραφικές στήλες, δηλαδή το στενό του Γιβραλτάρ που οι ναύτες διέπλεαν εύκολα, περνώντας από αυτή την πύλη στην Μεσόγειο. Αλλά αυτές οι πύλες σε απευθείας σχέση με τον ηλιοστασιακό άξονα σημαδεύουν και τα όρια της ζωής μας.

 

Ο ανατολικός βράχος του Γιβραλτάρ καλυμμένος με σύννεφα. Φωτό public domain.

Ο Ηρακλής δέχεται την πρόκληση να ανακαλύψει τα μήλα των Εσπερίδων, τις νήσους των Μακάρων, οι οποίες βρίσκονται πέρα από τις πύλες. Επειδή είναι θνητός δεν μπορεί να τις περάσει κι έτσι κάνει μια συμφωνία με τον Άτλαντα. Προσφέρεται να κρατήσει τον ουρανό στην θέση του, αν αυτός πάει και του φέρει τα μήλα. Ο Άτλαντας σκέφτεται ότι έχει βρει ΤΟ κορόιδο, που θα αναλάβει το θλιβερό του καθήκον και δέχεται ευχαρίστως. Φέρνει τα μήλα, αλλά ο Ηρακλής τον ξεγελά κι έτσι αλλάζουν θέσεις ξανά.

Το σημαντικό σημείο σ’ αυτή την διήγηση είναι ότι υπερβαίνοντας την δυαδικότητα του Ελέους και της Δικαιοσύνης, της ζωής και του θανάτου, που οριοθετεί την επίγεια ζωή, προσεγγίζουμε και επανακτούμε τον κόσμο του επέκεινα που μας λυτρώνει.

Ο Guénon λέει ότι τα ισπανικά νομίσματα είχαν την εικόνα των στηλών του Ηρακλή, δηλαδή το σύμβολο των Διδύμων, με έναν πάπυρο τυλιγμένο γύρω από τις πύλες, ο οποίος έγραφε «Δεν υπάρχει τίποτα πέρα απ’ αυτό». Και αυτό το σύμβολο, συνεχίζει, υιοθετήθηκε σαν το σύμβολο του δολαρίου!

 

Αριστερά, ισπανικό ασημένιο πέσος, με τις στήλες του Ηρακλή, 1768. Κέντρο, δολάριο του 1869. Το U παριστάνει τις 2 στήλες. Δεξιά, το σύμβολο του δολαρίου με διπλή γραμμή.

Ας εξετάσουμε τον κύκλο στα άλλα στοιχεία. Ο Κριός είναι η παρορμητική φωτιά, η αρχική σπίθα, η άφιξη της θείας δημιουργικής ορμής στο στοιχείο της φωτιάς. Είναι μια σπίθα μόνο, όπως εκείνη ενός αναπτήρα ή ενός σπίρτου. Γιατί η σταθερή φωτιά στον Λέοντα είναι η αρχική ορμή που περιλαμβάνει όλες τις δυνατότητες -πέραν της ιδέας- της φωτιάς. Είναι η φωτιά που μας ζεσταίνει, με την οποία μπορούμε να μαγειρέψουμε ή η φωτιά που μπορεί να κάψει το σπίτι μας. Με τον Τοξότη έχουμε την μεταβλητή ιδέα της επιστροφής στην πηγή ή μέσα στον κόσμο μας, την μετακίνηση στον επόμενο κύκλο. Ο Τοξότης δείχνει ότι η χόβολη της σημερινής φωτιάς, θα μας δώσει φως και ζεστασιά αύριο.

Ο Τοξότης συνδέεται με τον Προμηθέα, του οποίου το όνομα σημαίνει προνοώ και χωρίς τον οποίο θα ήμασταν καταδικασμένοι να τρίβουμε δύο ξύλα κάθε μέρα ή κάθε φορά που χρειαζόμαστε την φωτιά. Πρόκειται για την ιδέα του να συλλέγουμε οτιδήποτε πολύτιμο και να το προωθούμε. Αυτό έχει να κάνει με την σύνδεση του Τοξότη με την διδασκαλία. Γιατί ο Τοξότης δεν είναι επικοντιστής, είναι τοξοβόλος, δεν ταξιδεύει ο ίδιος, επιρρίπτει την γνώση σε κάποιον άλλον. Ο Τοξότης είναι η μεταβίβαση της γνώσης όχι το ταξίδι προς τη γνώση.

Ο Τοξότης είναι ο Χείρωνας που είχε ήδη την θέση του στον ουρανό πριν την ανακάλυψη του ασήμαντου αντικειμένου που έχει σήμερα το όνομά του. Ο Χείρωνας είναι γιος του Χρόνου και της θυγατέρας του Ωκεανού. Ο Ωκεανός εδώ έχει την σημασία της φύσης της επιθυμίας. Αυτή η καταγωγή τού έδωσε την γνώση μέσω της εμπειρίας της ζωής, την γνώση που θα μεταβιβάσει στους διάφορους ήρωες. Τραυματίστηκε από ατύχημα, από ένα βέλος του Ηρακλή βουτηγμένο στο αίμα της Ύδρας, η οποία ακριβώς συμβολίζει την φύση της επιθυμίας στην πιο καταστροφική της μορφή. Ο Χείρωνας υπέφερε τόσο πολύ από το τραύμα, που παρέδωσε την αθανασία του στον Προμηθέα. Ξανά έχουμε έτσι την ιδέα της μεταβίβασης.

Τα ζώδια της γης μας δίνουν την συνέχεια της πορείας με τον κύκλο της σποράς. Στον Αιγόκερω, το ζώδιο του χειμερινού ηλιοστασίου, βρίσκουμε τον σπόρο που είναι η αρχική σπίθα του γήινου κύκλου, θαμμένο στο έδαφος. Όπως έχουμε δει ο άξονας των ηλιοστασίων μπορεί να ιδωθεί ως μια γραμμή ή ως δυο γραμμές. Η αναπαράσταση με τις δύο γραμμές είναι αυτό που βλέπουμε στο πολύ γνωστό κινέζικο σύμβολο του γιν-γιανγκ.

Το λευκό μισό του κύκλου είναι το θερινό ηλιοστάσιο, η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου, όπου όλα είναι χαρούμενα και φωτεινά. Αλλά μέσα του υπάρχει ο σπόρος του σκοταδιού το οποίο αναπτύσσεται. Έτσι από εδώ και πέρα, οι ημέρες γίνονται μικρότερες. Αυτός είναι ο κύκλος της ημέρας, η πρωταρχική κίνηση του Ήλιου8, των εποχών και του τροχού της Τύχης.

Από το ανώτατο σημείο ο μόνος δρόμος είναι προς τα κάτω.

Γι’ αυτό και ο Μανίλιος θεωρεί ότι το Μεσουράνημα είναι άτυχο σημείο στο ωροσκόπιο. Γι’ αυτό ο Regulus, το άστρο του θερινού ηλιοστασίου, υπόσχεται επιτυχία και μετά πτώση. Γι’ αυτό ακόμη και ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει. Το σκοτεινό σημείο εγκυμονεί το σκοτάδι. Οι λέξεις που ψιθυρίζει ο σκλάβος στο αυτί του Καίσαρα, με δική του υπόδειξη, θα του θυμίζει και τη δική του θνητότητα, ακόμη και μέσα στην λαμπρότητα του θριάμβου.

Το σκοτεινό μισό του κύκλου είναι το χειμερινό ηλιοστάσιο, η μικρότερη ημέρα, μέσα στην οποία υπάρχει ο σπόρος της καινούργιας ζωής, όπως η εικόνα της Πόρσια μέσα στο φέρετρο από μόλυβδο.

Η νέα ζωή αρχίζει να βλασταίνει στην εαρινή ισημερία, που συνδέεται με τον Aldebaran, το φωτεινό άστρο του Ταύρου, του σταθερού ζωδίου του στοιχείου της γης. Εδώ λειτουργούν όλες οι δυνατότητες του στοιχείου γη. Ο Ταύρος μας δίνει οτιδήποτε φυτρώνει στη γη, είτε είναι σπαρμένη σοδειά είτε ζιζάνια.

Η συγκομιδή έρχεται με την Παρθένο το μεταβλητό ζώδιο της γης. Εδώ βρίσκουμε πάλι τη μεταφορά σε έναν νέο κύκλο: από την συγκομιδή ο αγρότης παίρνει τον σπόρο που θα σπείρει, ώστε να αναπτυχθεί η σοδειά του επόμενου έτους.

Κι επιστρέφουμε ξανά στο νερό.

Τα ζώδια του νερού συνδέονται με τη φύση της επιθυμίας, δείχνουν τον κύκλο της επιθυμίας. Είναι εύκολο να σκεφτούμε ότι η επιθυμία έχει σχέση μόνο με το φυσικό σώμα. Όμως οποιοδήποτε είδος επιθυμίας περιλαμβάνεται εδώ, ακόμα και για πνευματικά πράγματα. Εδώ βρίσκεται η επιθυμία για δημιουργία.

Ο Καρκίνος του οποίου το σύμβολο είναι μια παραλλαγή του συμβόλου γιν-γιανγκ των ηλιοστασίων είναι η πύλη της αρχικής εντολής για την δημιουργία. Σαν παρορμητικό ζώδιο του νερού ο Καρκίνος είναι η πρώτη σπίθα της επιθυμίας. Εδώ βρίσκεται η παρορμητική σκέψη «ας κάνουμε ένα μωρό», χωρίς καμιά γνώση για το τι συνεπάγεται αυτό. Το τι συνεπάγεται η επιθυμία, θα το ανακαλύψουμε σε βάθος στον Σκορπιό. Είναι το σταθερό νερό, όπου η επιθυμία λειτουργεί στην πληρότητά της. Στο παραπάνω παράδειγμα είναι όλοι οι πόνοι του τοκετού, το χάος της καθημερινότητας, η φροντίδα του μωρού, που δεν λαμβάνονται υπόψη στην αρχική παρόρμηση του Καρκίνου.

Ο Σκορπιός είναι η επιθυμία που βλασταίνει και αυξάνεται – αλλά στη σπαρμένη σοδειά περιλαμβάνονται και τα ζιζάνια.

Όταν πια αποκτήσουμε εκείνο που επιθυμούμε, έρχεται η ώρα της παραίτησης. Εκείνο που λαχταράμε πιο πολύ πρέπει να θυσιαστεί. Βρισκόμαστε στο μεταβλητό επιστρέφον ζώδιο του νερού, τους Ιχθείς. Ευτυχώς δεν μας ρωτάει κανείς, όπως ρώτησε ο Θεός τον Αβραάμ, αλλά η αρχή παραμένει: η θυσία πρέπει να γίνει – θυσία του πιο αγαπητού και του καλύτερου, εκείνου που επιθυμούμε πιο πολύ.

Το να δώσουμε τα φθαρμένα μας τζιν, που κάποτε τόσο αγαπούσαμε, σε ένα φιλανθρωπικό κέντρο δεν είναι κάτι που μετράει.

Αν όμως η θυσία του πιο αγαπητού πράγματος πραγματωθεί, προκαλεί την κάθοδο της Χάριτος που υπερβαίνει όλα όσα έχουν δοθεί. Αυτή είναι η σημασία του συμβόλου των Ιχθύων, των δυο ψαριών που κολυμπούν σε αντίθετη κατεύθυνση. Η κορδέλα που τα ενώνει δείχνει το αναπόφευκτο του πράγματος. Γιατί η απόκριση δεν είναι προαιρετική χάρη εκ μέρους του Θεού, αλλά είναι ενδογενής μέσα στο σύστημα που Εκείνος δημιούργησε χάρη στην απέραντη καλοσύνη Του.

Ο αστερισμός των Ιχθύων.

Αυτή είναι μια σύντομη θεώρηση των τρόπων με τους οποίους λειτουργεί το κάθε στοιχείο. Ο ίδιος κύκλος αντηχεί στους αστερισμούς, ζωδιακούς και μη ζωδιακούς, και μας δείχνει ότι η αντίληψή μας για τους απλανείς αστέρες που συγκροτούν τους αστερισμούς πρέπει να αλλάξει. Γιατί η ιδέα ότι τόσοι πολλοί από αυτούς είναι κακεργέτες είναι αντίθετη με τις παραπάνω βασικές αρχές της δομής του κόσμου και λανθασμένη.

Τίποτα στον κόσμο δεν κατασκευάζεται κακό και γι’ αυτό κανένα άστρο δεν μπορεί να είναι κακό από την φύση του.

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η χαμένη πολιτεία της Ατλαντίδας βρισκόταν πέρα από τις Στήλες του Ηρακλή, στο χώρο του αγνώστου. Η αναγεννησιακή παράδοση αναφέρει ότι οι Στήλες έφεραν την επιγραφή Ne plus ultra (επίσης Non plus ultra, ‘τίποτα παρά πέρα’), ως προειδοποίηση προς τους ναυτικούς να μην προχωρήσουν παραπέρα.

 


Σημειώσεις του μεταφραστή και βιβλιογραφία

1. Οι άπειρες δυνατότητες γίνονται μία κι έτσι ο κόσμος παίρνει σχήμα και υπάρχει.

2. Περισσότερο μοιάζει σαν ευχαριστία στους θεούς για τα δώρα που τους προσέφεραν. Άρα αναγνώριζαν ό,τι σήμερα έχουμε ξεχάσει: ότι η ζωή και όσα την συνιστούν είναι δώρο. 

3. Στα αγγλικά lead (μόλυβδος) = Saturn = salt water = Shylock.

4. 4 στοιχεία επί 3 τρόπους έκφρασης = 12 ζώδια.

5. Όλα τα ζώδια του νερού αναφέρονται στο αλμυρό νερό της θάλασσας που συμβολίζει τις επιθυμίες.

6. Δικαιοσύνη είναι οι κανόνες ή αν θέλετε οι φυσικοί νόμοι, που βάζουν όρια και επομένως δίνουν σχήμα στον κόσμο (βλ. και σημ. 1). Δικαιοσύνη σημαίνει νομοτέλεια και Έλεος σημαίνει την άπειρη καλοσύνη του Θεού.

7. Βλ. René Guénon, Fundamental Symbols: The Universal language of Sacred Science, κεφ. 62, Quinta Essentia, www.fonvitae.com. Το παρόν άρθρο οφείλει πολλά στο βιβλίο αυτό, πολύ σημαντικό ανάγνωσμα για όποιον ενδιαφέρεται για την παραδοσιακή γνώση.

8. Η πρωταρχική κίνηση οφείλεται στην περιστροφή της Γης γύρω από τον εαυτό της. Στο ωροσκόπιο είναι η κίνηση σύμφωνα με τους δείκτες του ρολογιού. Η δευτερεύουσα κίνηση περιλαμβάνει την φαινομενική κίνηση του Ήλιου και των πλανητών και οφείλεται στην περιστροφή της Γης γύρω από τον Ήλιο. Στο ωροσκόπιο η κίνηση αυτή είναι αντίθετη από εκείνην των δεικτών του ρολογιού.