Το Σχήμα του Ουρανού – Το Παραδοσιακό Μοντέλο του Σύμπαντος

Η παραδοσιακή άποψη είναι ότι μόνον ο κόσμος του Πνεύματος είναι πραγματικός, ενώ ο κόσμος της ύλης είναι μόνο μια φευγαλέα εικόνα αυτού του κόσμου. Η σύγχρονη εικόνα του κόσμου είναι εντελώς πραγματική, αλλά μόνον μέσα στα όρια της ύλης. Αν σηκώσουμε για λίγο το βλέμμα μας από τα υλικά πράγματα, ανακαλύπτουμε ότι το παραδοσιακό μοντέλο του κόσμου, το πνευματικά ακριβές μοντέλο, είναι τόσο πραγματικό και σχετικό με το σήμερα, όσο ήταν πάντα. Μέσα σ’ αυτό το πνευματικό μοντέλο η Πραγματική Αστρολογία λειτουργεί και δεν είναι μικρό το προνόμιο που μας παρέχεται ότι, με την ακρίβεια των παραδοσιακών τεχνικών, επαληθεύεται άμεσα και αδιαμφισβήτητα αυτή η πνευματική αλήθεια. John Frawley, «On the Heavens», Apprentice, τεύχος 14, σελ. 18. Mετάφραση στα ελληνικά με την άδεια του συγγραφέα. [Apprentice, www.johnfrawley.com/magazine]

 

Τόσο πολύ και το λίγο από σένα ουράνιο Φως,

Να λάμπεις μέσα μου, και ο νους με όλη του τη δύναμη

Να ακτινοβολεί, και όλη η ομίχλη σ’ αυτά τα μάτια που μου δίνεις,

Να καθαρίζει και να σκορπίζεται, ώστε να μπορώ να δω και να μιλήσω

Για πράγματα που τα μάτια του θνητού δεν βλέπουν.

John Milton, «Ο Χαμένος Παράδεισος», Βιβλίο ΙΙΙ, στ. 51-55.

 

Ας στρέψουμε την προσοχή μας προς την κοσμολογία πάνω στην οποία στηρίζεται η Πραγματική Αστρολογία την οποία μελετάμε. Συχνά αναφερόμαστε σ’ αυτήν, ιδιαίτερα όσον αφορά τις δυσάρεστες συνέπειες που έχει η εγκατάλειψή της στη σύγχρονη κοινωνία. Θα αναφερθούμε στις διάφορες όψεις του υπέροχου αυτού θησαυρού.

Η κατανόηση της κοσμολογίας είναι πολύ σημαντική. Γιατί όσο περισσότερο ασχολούμεθα με την αστρολογία, τόσο περισσότερο στηριζόμαστε στις βασικές της αρχές παρά στις τεχνικές λεπτομέρειες. Κι όσο περισσότερο διδάσκουμε, γίνεται πιο ξεκάθαρο ότι εκείνοι οι μαθητές που αναπτύσσουν πραγματική ικανότητα στην άσκηση της αστρολογικής πρακτικής, είναι εκείνοι που είναι προετοιμασμένοι, αν όχι να εγκαταλείψουν (πράγμα που ευχόμαστε), τουλάχιστον να περιορίσουν την πίστη τους στην τρέχουσα κοσμολογία -αν την πούμε βέβαια κοσμολογία θα είναι ευφημισμός-, αυτό το συνονθύλευμα των μπλεγμένων και αντικρουόμενων ιδεών, και να το αντικαταστήσουν με το παραδοσιακό μοντέλο.

Ακόμη κι αν δούμε το θέμα από την καθαρά πρακτική του πλευρά, ο χρόνος που δαπανάται για την κατανόηση αυτού του μοντέλου, είναι χρόνος που ξοδεύεται σωστά. Η ανάγνωση ενός ακόμη αστρολογικού εγχειριδίου θα μας ωφελούσε λιγότερο. Χωρίς τη γνώση της κοσμολογίας, οι τεχνικές δεν έχουν υποστηρικτική δομή. Αποτελούν μια συλλογή διαφορετικών ιδεών που είτε θυμόμαστε ή ξεχνάμε.

Εφόσον η κοσμολογία γίνει σε κάποιο βαθμό κατανοητή, καθιστά ολόκληρη την αστρολογική μέθοδο θέμα απλής κοινής λογικής. Δεν μας απασχολεί πια αν θυμόμαστε ή όχι κάποια συγκεκριμένη τεχνική, εφόσον έχουμε στα χέρια μας τις αρχές από τις οποίες προκύπτουν οι τεχνικές.

Χωρίς την κατανόηση της συγκεκριμένης φιλοσοφικής βάσης, ακόμη κι αν θυμόμαστε και εφαρμόζουμε όλες τις τεχνικές, ακόμη κι αν η ανάγνωση των ωροσκοπίων μας είναι απίστευτης ακρίβειας, η αστρολογία μας δεν θα είναι πειστική. Θα μοιάζει με τέχνασμα του μυαλού, γιατί δεν θα έχει πνευματικό υπόβαθρο να την στηρίξει και να την ερμηνεύσει. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της αστρολογίας στο σημερινό κόσμο, όπου το παραδοσιακό μοντέλο του κόσμου έχει λησμονηθεί.

 

Το Παραδοσιακό Μοντέλο του Σύμπαντος

Τα περισσότερα από αυτά που έχουμε μάθει στο σχολείο για την παραδοσιακή εικόνα του Σύμπαντος είναι ψευδή. Μας λένε, για παράδειγμα, ότι οι ναύτες του Χριστόφορου Κολόμβου περίμεναν να πέσουν από το χείλος του κόσμου, γιατί πίστευαν ότι ο κόσμος είναι επίπεδος, και αργά ή γρήγορα θα έφταναν στην άκρη του. Δεν ήταν βέβαια έτσι. Προ αμνημονεύτων χρόνων ήταν γνωστό ότι η Γη είναι σφαίρα.

Επίσης μας λένε ότι το σύγχρονο μοντέλο του ηλιακού μας συστήματος, με τον Ήλιο στο κέντρο και τη Γη να περιστρέφεται γύρω του, το ανακάλυψαν ο Κοπέρνικος και ο Γαλιλαίος. Κι όταν το ανακάλυψαν, ευγνώμονες οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι τους εξαπατούσαν για χιλιάδες χρόνια. Κι έτσι αποδέχτηκαν το μοντέλο αυτό σαν αληθινό. Ούτε κι αυτό είναι αλήθεια. Η ιδέα ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο ήταν γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο Αριστοτέλης συζητά και τα δύο συστήματα, γεωκεντρικό και ηλιοκεντρικό, στην ίδια παράγραφο.

Στην πραγματικότητα το μοντέλο του κόσμου του Γαλιλαίου ήταν, σε κάποιους τομείς, λιγότερο χρήσιμο από εκείνο με τη Γη στο κέντρο του. Ήταν λιγότερο αξιόπιστο για να προβλέψει κανείς τη θέση των πλανητών σε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Μόνο διακόσια χρόνια αργότερα, μετά τη βελτίωσή του από τον Κέπλερ και αφού τα επιστημονικά εργαλεία βελτιώθηκαν επίσης σημαντικά, έφτασε και αργότερα ξεπέρασε το παλιό σύστημα σε ακρίβεια. Και όπως αποδείχτηκε, όχι από κάποιους τρελαμένους με τα άστρα αστρολόγους, αλλά από αξιοσέβαστους επιστήμονες φιλοσόφους, η υιοθέτηση του ενός συστήματος στη θέση του άλλου, είχε να κάνει περισσότερο με την επικρατούσα τάση σκέψης, παρά με την επιστημονική ακρίβεια.

Τι ήταν λοιπόν το παλιό σύστημα; Η αστρολογία υπήρχε πάντα στην μια ή την άλλη αποκεκαλυμμένη θρησκεία. Έτσι η Δημιουργία αναγνωριζόταν ως πράξη θεϊκή. Για να εξυπηρετηθεί το μοντέλο, το Θείο θεωρούνταν ότι περιέβαλε ένα σύνολο ομόκεντρων σφαιρών, που η καθεμιά είναι τοποθετημένη μέσα στην άλλη, όπως ακριβώς οι ρώσικες κούκλες ματριούσκα. Η μικροσκοπική κούκλα, στο κέντρο ακριβώς, ήταν η Γη.

 

Τίποτε δεν υπάρχει χωρίς τον Θεό (1).

Υπάρχουν και άλλες αόρατες σφαίρες, από τα έξω προς τα μέσα, σημαντικότατες για το μυστικιστικό ταξίδι προς το Θεό, που δεν έχουν πρακτική εφαρμογή στην αστρολογία. Από αυτές η πιο εξωτερική που μας αφορά είναι η Σφαίρα του Ζωδιακού. Κι εδώ ανακύπτει ένα σημαντικό σημείο: η διάκριση ανάμεσα στα ζώδια και τους αστερισμούς.

 

Τα Ζώδια και οι Αστερισμοί

Η Σφαίρα του Ζωδιακού είναι τελείως αόρατη, δεν υπάρχουν άστρα σ’ αυτήν. Μόνο όταν φτάσουμε στην επόμενη σφαίρα προς τα μέσα, την Σφαίρα των Σταθερών (Απλανών) Άστρων, συναντάμε τους αστερισμούς. Η Σφαίρα του Ζωδιακού χωρίζεται σε 12 ίσα τμήματα. Κι αυτά είναι τα ζώδια που μας είναι τόσο οικεία. Το ότι είναι 12 καθορίζεται από τη φύση της δημιουργίας.

Γράφει επάνω: Σχήμα της διαίρεσης των σφαιρών, όπως προαναφέρθηκε. Και γύρω από την σφαίρα: Ο εμπύριος ουρανός (δηλ. ο ανώτερος ουρανός), κατοικία του Θεού και όλων των επιλεγμένων (2).

Δεν μπορεί να υπάρξει άλλος αριθμός ζωδίων, πράγμα που εξηγεί, γιατί δεν υπάρχει ούτε Οφιούχος, ούτε Αράχνη, ούτε οποιοδήποτε άλλο 13ο ζώδιο. Δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε ένα 13ο δωδέκατο.

Το ότι υπάρχουν 12 ζώδια είναι η συνέπεια των τριών τρόπων της δημιουργίας που λειτουργούν μέσω των τεσσάρων στοιχείων της ύλης. Με άλλα λόγια ο συνδυασμός του Θείου -3- με την ύλη -4. Η Θεία πράξη της δημιουργίας έχει τρεις τρόπους. Υπάρχει η εναρκτήρια δημιουργική ορμή: ο παρορμητικός τρόπος, που μας δίνει τα παρορμητικά ζώδια του Κριού, του Καρκίνου, του Ζυγού και του Αιγόκερω. Είναι η αρχική ενεργειακή ώθηση για τη δημιουργία. Υπάρχει μετά ο σταθερός τρόπος, που μας δίνει τα σταθερά ζώδια του Ταύρου, του Λέοντα, του Σκορπιού και του Υδροχόου. Αυτός ο τρόπος διερευνά όλες τις δυνατότητες μέσα στο καθένα από τα στοιχεία. Και τελικά υπάρχει ο τρόπος της επιστροφής, που μας δίνει τα μεταβλητά ζώδια των Διδύμων, της Παρθένου, του Τοξότη και των Ιχθύων. Αυτός ο τρόπος συγκεντρώνει όλες τις δυνατότητες των παρορμητικών και σταθερών ζωδίων και τις επιστρέφει στην πηγή. Εξαιτίας αυτού του συνδυασμού των παρορμητικών και σταθερών ζωδίων, τα μεταβλητά ζώδια ονομάζονται και διπλά.

Μπορούμε να παραλληλίσουμε τα παραπάνω με μια ημέρα στην παραλία. Ο παρορμητικός τρόπος είναι το ταξίδι προς την ακτή. Ο σταθερός, η ημέρα μας στη θάλασσα και όλα όσα απολαύσαμε εκεί, το παγωτό, τα κάστρα στην άμμο κ.λπ. Ο μεταβλητός τρόπος είναι η επιστροφή στο σπίτι, όταν συλλογίζομαστε όλα τα γεγονότα της ημέρας, την παραμονή μας στην παραλία και το ταξίδι για να φτάσουμε εκεί. Επεξεργαζόμαστε τις αναμνήσεις και τις αφομοιώνουμε.

Το υλικό, από το οποίο είναι φτιαγμένο το Σύμπαν, είναι, όπως μας λέει η παράδοση, το πρωταρχικό υλικό. Αυτό το πρωταρχικό υλικό υπάρχει σε τέσσερις ποιότητες ή στοιχεία, ακριβώς όπως το νερό υφίσταται σε τρεις διαφορετικές ποιότητες, πάγος, υγρό νερό και ατμός, αλλά είναι πάντοτε Η2Ο. Αυτές οι τέσσερις ποιότητες είναι τα γνωστά μας στοιχεία της γης, του αέρα, της φωτιάς και του νερού. Έτσι, επειδή καθένας από τους τρεις τρόπους της δημιουργίας λειτουργεί σε καθένα από τα τέσσερα στοιχεία, έχουμε 12 δυνατότητες. Αυτές είναι τα ζώδια, καθένα από τα οποία αποτελεί ένα διαφορετικό συνδυασμό τρόπου και στοιχείου.

Οι επιστήμονες μας κάνουν να πιστεύουμε ότι, κάποτε, στους προϊστορικούς χρόνους, κάποιος ευφάνταστος άνθρωπος των σπηλαίων αποφάσισε ότι μια ομάδα άστρων έμοιαζε εκπληκτικά με έναν άνθρωπο που κουβαλούσε στους ώμους του ένα δοχείο με νερό, ενώ μια άλλη ομάδα άστρων ήταν σαν κατσίκα με ουρά ψαριού. Εκτός κι αν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την απίθανη ιδέα ότι οι πρόγονοί μας ασχολούνταν με την καλλιέργεια μιας ποικιλίας δυνατής κάνναβης, πρέπει να απορρίψουμε την παραπάνω εκδοχή ως ανόητη. Οι οικείες μας εικόνες των ζωδίων δεν στηρίζονται σε κάποιους που έπαιζαν τελίτσες με τα άστρα, αλλά είναι αναπαραστάσεις της ποιότητας του κάθε ζωδίου. Τα άστρα των αστερισμών μπορεί να αποτελέσουν τη βάση για οποιοδήποτε σχέδιο, αλλά ένας ταύρος, για παράδειγμα, περιγράφει τη φύση του σταθερού, γήινου ζωδίου του Ταύρου ή ένα λιοντάρι τη φύση του σταθερού και πύρινου ζωδίου του Λέοντα, με ιδιαίτερα σαφή και σύντομο τρόπο.

Οι εικόνες των ζωδίων είναι ένα είδος μνημοτεχνικής ή στοχασμού που εστιάζει στη φύση τους.

Τα ίδια τα άστρα και οι αστερισμοί μέσα στους οποίους μοιράζονται, βρίσκονται στη σφαίρα που ακολουθεί τη Σφαίρα του Ζωδιακού προς τα κάτω (η επόμενη κουκλίτσα στη ματριούσκα). Βρίσκονται στη Σφαίρα των Σταθερών (Απλανών) Άστρων. Λέγονται σταθερά σε σχέση με τους περιφερόμενους πλανήτες. Κι αυτή η Σφαίρα είναι πολύ σημαντική, γιατί είναι η πιο μακρινή που μπορούμε να δούμε. Στη δομή του κόσμου τα άστρα κατέχουν ένα χώρο που ισορροπεί και συμπληρώνει το δικό μας: υπάρχει, όπως μας λένε, ένα αστέρι για τον καθένα από μας. Αν και περιφρονήθηκαν τόσο πολύ από τους σύγχρονους αστρολόγους, τα σταθερά άστρα έχουν πολύ μεγάλη σημασία στην πρακτική της αστρολογίας, είτε στην πρόβλεψη σημαντικών γεγονότων στη ζωή ενός ανθρώπου ή, ακόμη περισσότερο, στην αστρολογία που αφορά τις χώρες, τις πόλεις, τις αυτοκρατορίες. Αν βγούμε στο ύπαιθρο μια νύχτα με ξάστερο ουρανό, και δούμε τα τόσα πολλά αστέρια, κάποια από αυτά ιδιαίτερα φωτεινά πάνω στον ουρανό, θα αναρωτηθούμε γιατί οι αστρολόγοι τα ξέχασαν, τη στιγμή που ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας, ο Πλούτωνας και ο Χείρωνας, που δεν είναι καν ορατοί (ΣτΜ. με γυμνό μάτι), βρίσκονται σε τέτοια περίοπτη θέση.

Αποτελεί αρχή της παραδοσιακής αστρολογίας ότι οτιδήποτε δεν έχει φως, δεν έχει δύναμη να δράσει. Οι νεοανακαλυφθέντες πλανήτες δεν έχουν φως, δηλαδή δεν φαίνονται, παρά μόνον, όταν τους δούμε με το τηλεσκόπιο. Αντίθετα, τα σταθερά άστρα έχουν φως και πολύ μάλιστα. Στο σύγχρονο κόσμο των βιβλίων και των ωροσκοπίων με τη βοήθεια υπολογιστών, εύκολα ξεχνάμε ότι η αστρολογία είναι ουσιαστικά μια οπτική επιστήμη, βασισμένη σε όσα συμβαίνουν πραγματικά και μπορεί να ιδωθούν να συμβαίνουν, στον ουρανό, πάνω από τα κεφάλια μας.

Αναπαράσταση του Μακρόκοσμου και του Μικρόκοσμου. 17ος (;) αιώνας.
Η Μετάπτωση των Ισημεριών

Μας λένε συχνά ότι οι αστερισμοί που έχουν τα ίδια ονόματα με τα ζώδια, κάποτε, κατείχαν τις ίδιες θέσεις με τα ζώδια αυτά. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Κάποτε, πριν 2.000 χρόνια, η είσοδος του Ήλιου στον ορατό αστερισμό του Κριού, συνέπιπτε με την Εαρινή Ισημερία, που είναι συμβολικά «η πρώτη μοίρα του Κριού». Η μετάπτωση των ισημεριών, το αποτέλεσμα δηλαδή του γεγονότος ότι η τροχιά της Γης γύρω από τον Ήλιο είναι έλλειψη μάλλον παρά κύκλος, μετακινεί αυτά τα δύο σημεία –την Εαρινή Ισημερία και την είσοδο του Ήλιου στον αστερισμό του Κριού- ώστε να απομακρύνονται μεταξύ τους κάθε χρόνο. Όμως οι υπόλοιποι αστερισμοί ποτέ δεν αντιστοιχίζονταν  με τάξη και στη σειρά, με τα ζώδια. Ο ζωδιακός είναι μια έλλειψη χωρισμένη σε 12 ίσα τμήματα. Οι αστερισμοί απλώνονται σε πλήρη αταξία. Μερικοί από αυτούς, όπως ο Λέων, είναι τεράστιοι, άλλοι είναι μικροί και ασήμαντοι, όπως ο Κριός, χωρίς καθόλου λαμπερά αστέρια. Και δεν βρίσκονται με τάξη σε μια σειρά. Παράδειγμα ο Υδροχόος, είναι επάνω και όχι μετά τον Αιγόκερω [ΣτΜ. κατά την αντίστροφη φορά του ρολογιού], ενώ άλλοι αστερισμοί, όπως ο περίφημος Οφιούχος, εισβάλλουν ανάμεσα στους άλλους αστερισμούς εδώ κι εκεί.

Αυτή η διάκριση ανάμεσα στην τελειότητα του ζωδιακού και του «προσπαθώ αλλά θα μπορούσα και καλύτερα» των αστερισμών, δεν είναι τυχαία. Όπως όλα τα πράγματα στο Σύμπαν έχει την ερμηνεία της.

Ο ζωδιακός δείχνει το πλήρες δυναμικό της δημιουργίας, όλες τις δυνατότητες στον συνδυασμό των τριών τρόπων και των τεσσάρων στοιχείων. Αλλά όλο το δυναμικό υπάρχει, χωρίς να έχει εκδηλωθεί στον υλικό κόσμο. Μόλις η ιδέα πάρει υλική μορφή, πάντοτε θα υπολείπεται της προτιθέμενης τελειότητας του σχεδίου – αυτή είναι η φύση της ύλης. Αυτός είναι ο λόγος που τα ζώδια με τους αστερισμούς δεν αντιστοιχίζονται, αυτός είναι ο λόγος που η μετάπτωση των ισημεριών μοιραία τα ωθεί να αποχωρίζονται (3).

 

Οι Πλανήτες

Μέσα στη Σφαίρα των Σταθερών Άστρων, η μία μέσα στην άλλη, βρίσκονται οι Σφαίρες των Πλανητών, με τη Γη να βρίσκεται στο κέντρο, σαν τον πυρήνα ενός καρπού. Από έξω προς τα μέσα, η σειρά είναι: Κρόνος, Δίας, Άρης, Ήλιος, Αφροδίτη, Ερμής και Σελήνη. Υπάρχουν 7 πλανήτες στον παραδοσιακό κόσμο, με το 7 να είναι το άθροισμα του 3 -ο αριθμός του Θείου- και του 4 -ο αριθμός της ύλης-, ακριβώς όπως το 3Χ4 μας δίνει τα 12 ζώδια.

Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο 3Χ4, που μας δίνει τα 12 ζώδια, και το 3+4 που μας δίνει τους 7 πλανήτες. Τα 12 ζώδια δεν αλλάζουν, κρατούν όλες τους τις δυνατότητες σταθερές. Με την εμφάνιση όμως του Σύμπαντος, δεν μπορούν να υπάρξουν όλες οι δυνατότητες συγχρόνως, όπως στον ζωδιακό. Μπορούν να υπάρξουν μόνον μέσα στη διάρκεια του χρόνου, με κάποια πράγματα να συμβαίνουν πριν και άλλα μετά. Ο παραλληλισμός με το σχεδιασμό και το χτίσιμο ενός σπιτιού βοηθά να το κατανοήσουμε αυτό. Το σχέδιο του σπιτιού δείχνει ολόκληρο το σπίτι. Όταν όμως θελήσουμε να χτίσουμε το σπίτι, το κάνουμε σταδιακά, δηλαδή μέσα στο χρόνο. Σκάβουμε πρώτα τα θεμέλια, χτίζουμε σταδιακά τους τοίχους, από κάτω προς τα επάνω, σοβατίζουμε πριν να βάψουμε. Και στη διάρκεια του χρόνου έχουμε τελικά ολόκληρο το σπίτι.

Το άθροισμα 3+4 μας δίνει τους 7 πλανήτες με τον ίδιο συνδυασμό τρόπων και στοιχείων, τα οποία, όμως, δρουν τώρα μέσα στο χρόνο. Και στη συνεχή τους κίνηση οι πλανήτες, ο ένας σε σχέση με τον άλλον, υφαίνουν το ύφασμα του κόσμου. Εδώ ανακαλύπτουμε, ανάμεσα σε άλλες αλήθειες της αστρολογίας μας, τη διάκριση ανάμεσα στις ουσιαστικές (ή θεμελιώδεις) και στις τυχαίες δυνάμεις (ή ποιότητες), που είναι τόσο σημαντικές, εάν θέλουμε να έχουμε ακρίβεια και λεπτομέρειες στην ανάγνωση των ωροσκοπίων. Οι ουσιαστικές δυνάμεις έχουν σχέση με τη θέση των πλανητών μέσα στα ζώδια ή στο συγκεκριμένο μέρος των ζωδίων, όπου βρίσκονται. Ο Άρης είναι δυνατός στον Κριό, γιατί βρίσκεται στην κυβέρνηση του σπιτιού του, ενώ ο Ήλιος, γιατί είναι στην έξαρσή του. Η Αφροδίτη πάλι είναι αδύναμη στον Κριό, γιατί είναι στην εξορία της. Δηλαδή οι ουσιαστικές δυνάμεις μετρούν τον πλανήτη σε σχέση με το αδήλωτο δυναμικό των ζωδίων. Οι τυχαίες δυνάμεις δείχνουν τη σχέση του πλανήτη με τις εκδηλωμένες (κοσμικές) σφαίρες, την Σφαίρα των Σταθερών Άστρων ή των άλλων πλανητών ή τη θέση του πλανήτη στη χαμηλότερη σφαίρα απ’ όλες, την Γη (που φαίνεται από τη θέση του πλανήτη στον γήινο οίκο, όπως παρουσιάζεται στο ωροσκόπιο).

Για να το θέσουμε απλά, οι ουσιαστικές δυνάμεις δείχνουν το πόσο δυνατός είναι ο πλανήτης από μόνος του, ενώ οι τυχαίες δυνάμεις δείχνουν πόσο δυνατός ή αδύναμος είναι στον πραγματικό χρόνο και τόπο. Μια τίγρη, για παράδειγμα, είναι πολύ δυνατή, έχει πολλή ουσιαστική δύναμη. Αν πέσει όμως σε μια παγίδα, εξακολουθεί να είναι δυνατή, αλλά «τυχαία» πολύ αδύναμη. Στο συγκεκριμένο χρόνο και τόπο δεν έχει δύναμη.

Όλες οι σφαίρες περιστρέφονται, η μια μέσα στην άλλη, η καθεμιά με ένα σχέδιο πορείας αέναο και συγκεκριμένο. Μόνο στην τελευταία σφαίρα, τη Σφαίρα της Σελήνης, τα πράγματα αλλάζουν, δίνοντάς μας τον «κόσμο της γένεσης και της φθοράς», τον κόσμο της γέννησης και του θανάτου μέσα στον οποίο ζούμε. Στα 1572, όμως, κάτι αναπάντεχο συνέβη και θρυμματίστηκε αυτό το μοντέλο του κόσμου. Ο Tycho Brahe (4), ο πιο σπουδαίος αστρονόμος εκείνης της εποχής (σημειώστε ότι είχε μια τεχνητή μύτη φτιαγμένη από χρυσό) εντόπισε ένα άστρο να εκρήγνυται, είδε δηλαδή έναν καινοφανή αστέρα, έναν αστέρα νόβα να γεννιέται. Το γεγονός προκάλεσε κατάπληξη και τρόμο, γιατί ήταν φανερό ότι συνέβαινε πέρα από τη Σφαίρα της Σελήνης, σε ένα επίπεδο που οι άνθρωποι υπέθεταν ότι τίποτε δεν άλλαζε. Αυτό το γεγονός κυρίως και όχι η υποτιθέμενη ακρίβεια στο ηλιακό μοντέλο του Γαλιλαίου, ήταν η αφορμή για την εγκατάλειψη της παραδοσιακής εικόνας του κόσμου και η υιοθέτηση αυτής που είναι σε κοινή χρήση σήμερα.

Αλλά ο νόβα του 1572 δεν ήταν ο πρώτος καινοφανής αστέρας που είχε ιδωθεί. Προηγούμενοι νόβα αστέρες, αν και είχαν γίνει αντικείμενο παρατήρησης στις αμετάβλητες ουράνιες σφαίρες, δεν έγιναν η αιτία να απορριφθεί ένα σύστημα, λειτουργικό για χιλιάδες χρόνια. Το γιατί αυτό συνέβη μετά από το 1572, φωτίζει την πραγματική διαφορά ανάμεσα στα δύο συμπαντικά συστήματα.

Όταν παρουσιάζουμε τον παραδοσιακό κόσμο σε σπουδαστές της αστρολογίας, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα παρατηρήσει «αλλά αυτό δεν είναι πραγματικό, έτσι δεν είναι;», με δεδομένο ότι το σύγχρονο μοντέλο, με την Γη να περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο είναι «πραγματικό». Ο δικός μας είναι ασφαλώς ο πρώτος πολιτισμός στην ιστορία της ανθρωπότητας, που στηρίζει πλήρως το «πραγματικό» στον υλικό κόσμο. Σκεφτείτε το κοντινό σας περιβάλλον –το βιβλίο που έχετε στα χέρια, την καρέκλα που κάθεστε, το δωμάτιο γύρω σας– αυτά είναι πραγματικά. Όμως η ιδέα αυτή θα έκανε μεγάλη εντύπωση στους ανθρώπους οποιασδήποτε παραδοσιακής κουλτούρας, ακόμη και μερικούς που πασχίζουν για να υπάρχουν ακόμη, σαν κάτι εντελώς παράλογο. Ελάτε μετά από 100 χρόνια, που είναι ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών στη ζωή του Σύμπαντος, και όλα αυτά τα «πραγματικά» θα έχουν εξαφανιστεί.

Η παραδοσιακή άποψη είναι ότι μόνον ο κόσμος του Πνεύματος είναι πραγματικός, ενώ ο κόσμος της ύλης είναι μόνο μια φευγαλέα εικόνα αυτού του κόσμου. Η σύγχρονη εικόνα του κόσμου είναι εντελώς πραγματική, αλλά μόνον μέσα στα όρια της ύλης. Αν σηκώσουμε για λίγο το βλέμμα μας από τα υλικά πράγματα, ανακαλύπτουμε ότι το παραδοσιακό μοντέλο του κόσμου, το πνευματικά ακριβές μοντέλο, είναι τόσο πραγματικό και σχετικό με το σήμερα, όσο ήταν πάντα. Μέσα σ’ αυτό το πνευματικό μοντέλο, η Πραγματική Αστρολογία λειτουργεί και δεν είναι μικρό το προνόμιο που μας παρέχεται ότι, με την ακρίβεια των παραδοσιακών τεχνικών, επαληθεύεται άμεσα και αδιαμφισβήτητα αυτή η πνευματική αλήθεια.

 

Γιατί Λειτουργεί η Πραγματική Αστρολογία;

Η τελευταία στάση στη σύντομη περιήγηση του κόσμου, είναι να αναφερθούμε στην παραδοσιακή ερμηνεία για το πώς η αστρολογία πραγματικά λειτουργεί. Πώς όλοι αυτοί οι τεράστιοι και μακρινοί πλανήτες διατηρούν την επαφή τους με τις μικροσκοπικές μας ζωές εδώ στη Γη;

Οι σκεπτικιστές επικρίνουν την αστρολογία αναφερόμενοι σε φανταστικές υποθέσεις ότι υπάρχουν σκοινιά που συνδέουν τους πλανήτες κι εμάς. Κάθε τόσο, ο πλανήτης τραβά το σκοινί και μας κινεί. Αυτή η θεώρηση είναι φανερά βλακώδης. Αλλά είναι το ίδιο κι οποιαδήποτε άλλη θεωρία για κοσμικές δυνάμεις, είτε βαρυτικές είτε άλλες φυσικές που δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί, πως δήθεν μας συνδέουν με τους πλανήτες. Κάθε θεωρία που αναφέρεται σε υλική σύνδεση, οσοδήποτε λεπτό κι αν είναι το υλικό της σύνδεσης αυτής, ανάμεσα στον άνθρωπο και τον πλανήτη, είναι αβάσιμη.

Η λύση στο ερώτημα δίνεται με την ουσία (essence). Η ουσία είναι ως εάν να διαθλάται μέσω των 7 πλανητών. Χωρίζεται σε διάφορες ακτίνες, όπως συμβαίνει με το ουράνιο τόξο. Αυτός είναι ο συμβολισμός πίσω από τα πολύχρωμα βιτρώ των μεσαιωνικών καθεδρικών ναών, που δείχνουν πώς το λευκό φως του Θείου χωρίζεται σε διάφορα χρώματα, καθώς κατέρχεται σε μας. Ας πάρουμε την Αφροδίτη για παράδειγμα. Αναρίθμητα πράγματα κυβερνώνται από την Αφροδίτη: οι χορευτές μπαλέτου, ο χαλκός, τα γλυκά, οι νεαρές γυναίκες, η μουσική, τα σταφύλια κ.λπ. Όλα αυτά τα πράγματα έχουν την ουσία της φύσης της Αφροδίτης, ακριβώς όπως και ο πλανήτης Αφροδίτη, έχει την ουσία της φύσης της Αφροδίτης. Η ουσία της οποιασδήποτε φύσης όμοιων πραγμάτων είναι μία, ενιαία. Τα σταφύλια, ο χαλκός και ο πλανήτης Αφροδίτη μπορεί να είναι σε διαφορετικά μέρη, αλλά η ουσία τους είναι μία. Δεν συνδέονται οι ουσίες. Είναι ένα. Και καθώς είναι ένα, όταν ένα από αυτά τα πράγματα κινείται, και όλα τα άλλα πράγματα κινούνται, χωρίς να έχει σημασία το πόσο μακριά μπορεί να είναι το ένα από το άλλο. Αυτός είναι ο λόγος που, παρατηρώντας την Αφροδίτη στον ουρανό, μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις για τα πράγματα που έχουν τη φύση της Αφροδίτης στη Γη.

Κανένα πράγμα σ’ αυτόν τον κόσμο δεν υφίσταται σε καθαρή μορφή. Έτσι κάθε πράγμα που έχει την ουσία της φύσης της Αφροδίτης, έχει αυτή την ουσία χρωματισμένη όμως και από άλλους πλανήτες. Τα σταφύλια κυβερνώνται από την Αφροδίτη. Αλλά η σάρκα τους δείχνει την ισχυρή επιρροή της Σελήνης, το χρώμα των μαύρων σταφυλιών δείχνει τα ίχνη του Κρόνου. Εξαιτίας αυτών των προσμείξεων, οι χορευτές μπαλέτου, τα σταφύλια και ο χαλκός δεν συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η συμπεριφορά τους τροποποιείται από τη δράση των άλλων πλανητών που χρωματίζουν με τις φύσεις τους αλλά και από το πόσο αυτοί οι άλλοι πλανήτες συμμετέχουν σε αυτό το μείγμα.

Αυτή είναι η παραδοσιακή ερμηνεία του μυστηρίου για το πώς πραγματικά λειτουργεί η καρδιά της αστρολογίας. Δεν απαιτεί ιδιαίτερη επιστημονική γνώση και την ύπαρξη δυνάμεων που δεν έχουν ανακαλυφθεί. Απαιτεί μόνον να αποστασιοποιηθούμε από την αποκλειστικά υλιστική θέα του κόσμου των επιστημόνων για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα της πνευματικής αλήθειας που είναι μάλλον πολύ σημαντικότερη.

 

Σημειώσεις

(1) ΣτΜ. Για τον Πλάτωνα, το Σύμπαν ή η μεγάλη διάταξη του κόσμου δημιουργήθηκε από τον Θεό, τον δημιουργό, σαν δήλωση και αναπαράσταση της δικής Του τελειότητας: «…κι έτσι Αυτός τον σχημάτισε σαν το μοναδικό ορατό ζωντανό πράγμα για να περιλάβει όλα τα σχετικά δημιουργήματα… Και του έδωσε το σχήμα της σφαίρας…, το πιο τέλειο απ’ όλα». Πλάτωνος «Τίμαιος». Το κείμενο από το βιβλίο «Αλχημεία και Μυστικισμός», εκδ. Taschen.

(2) ΣτΜ. Αναπαράσταση του Σύμπαντος του Πέτρου Απιανού, 1524, με ισχυρή επίδραση από τις ιδέες του Αριστοτέλη. Οι γήινες σφαίρες του νερού και της γης (που δείχνονται σαν ήπειροι και ωκεανοί) είναι το κέντρο του Σύμπαντος που περιβάλλονται από τις σφαίρες του αέρα και της φωτιάς. Οι περιβάλλουσες ουράνιες σφαίρες από μέσα προς τα έξω είναι της Σελήνης, του Ερμή, της Αφροδίτης, του Ήλιου, του Άρη, του Δία και του Κρόνου. Η όγδοη σφαίρα είναι το στερέωμα ή τα σταθερά άστρα, όπου βρίσκονται οι ορατοί αστερισμοί. Η μετάπτωση των ισημεριών δημιούργησε ένα χάσμα μεταξύ των ορατών και θεωρητικών ορίων του ζωδιακού, κι έτσι οι χριστιανοί αστρονόμοι του Μεσαίωνα παρενέβαλαν μια ένατη σφαίρα, την Κρυστάλλινη, που φέρει τα αμετάβλητα ζώδια. Η δέκατη σφαίρα είναι η θεία πρώτη κινούσα αρχή που πρότεινε ο Αριστοτέλης (αν και κάθε σφαίρα είχε μια σταθερή κινούσα αρχή). Επάνω από όλες τις σφαίρες, οι χριστιανοί θεολόγοι τοποθέτησαν το Βασίλειο του Θεού. [Fastfission –  Edward Grant, «Celestial Orbs in the Latin Middle Ages», Isis, Vol. 78, No. 2. (Jun., 1987), pp. 152-173. Βλ. επίσης F. A. C. Mantello and A. G. Rigg, «Medieval Latin: An Introduction and Bibliographical Guide», The Catholic University of America Press, p. 365.]

(3) Αυτό το διευρυμένο χάσμα μεταξύ του δυναμικού και πραγμάτωσής του, δείχνει πώς οι σύγχρονες σχολές αστρολογίας, που αναφέρονται στην περίεργη ιδέα της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τη βασική δομή της αστρολογίας, που υποτίθεται ότι υπηρετούν.

 (4) ΣτΜ. Tycho Brahe. (1546–1601). Δανός ευγενής αστρονόμος, αστρολόγος, αλχημιστής και συγγραφέας γνωστός για τις ακριβείς αστρονομικές και πλανητικές του παρατηρήσεις. Εγκαταλείποντας τις νομικές του σπουδές, ασχολήθηκε με την αστρονομία και κατασκεύασε ακριβή όργανα αστρονομικής παρατήρησης. Συνδύασε το σύστημα του Κοπέρνικου και το πτολεμαϊκό με το δικό του συμπαντικό μοντέλο, το τυχωνικό σύστημα. Με το σύστημά του αναγνώρισε ορθά την περιστροφή της Σελήνης γύρω από τη Γη, θεωρώντας όμως ότι ο Ήλιος περιστρέφεται γύρω από τη Γη. Ήταν ο τελευταίος αστρονόμος που έκανε παρατηρήσεις με γυμνό μάτι, χωρίς τηλεσκόπιο. Με το έργο του «De Nova Stella», που αναφέρεται στην παρατήρηση ενός αστέρα νόβα το 1572, αντέκρουσε την αριστοτελική θεωρία για τις αμετάβλητες ουράνιες σφαίρες.

Με τη χορηγία του βασιλιά της Δανίας και Νορβηγίας Φρειδερίκου ΙΙ δημιούργησε αστρονομικό παρατηρητήριο και αλχημικό εργαστήριο στο νησί Hven, κτήση της Δανίας τότε, όπου έκτισε το επίγειο κάστρο του Uraniborg (από το όνομα της μούσας Ουρανίας) και ένα δεύτερο υπόγειο παρατηρητήριο/εργαστήριο που ονόμασε «κάστρο των άστρων» – Stjerneborg.

Δύστροπος και αυταρχικός σαν χαρακτήρας, δημιούργησε πολλούς εχθρούς, ανάμεσα σ’ αυτούς και μέλη της λουθηρανικής εκκλησίας, που τον θεωρούσαν αιρετικό και για τις αλχημικές του μελέτες. Μετά τον θάνατο του βασιλιά και τη διαφωνία του με τον διάδοχό του, Χριστιανό IV, αναγκάστηκε να φύγει από το νησί Hven. Διορίστηκε από τον αυτοκράτορα Ροδόλφο ΙΙ στην Πράγα, επίσημος βασιλικός αστρονόμος. Έκτισε νέο παρατηρητήριο στο Benátky nad Jizerou της σημερινής Τσεχικής Δημοκρατίας. Εκεί το τελευταίο χρόνο της ζωής του (1600-1601) είχε βοηθό τον Γιοχάνες Κέπλερ ο οποίος, αργότερα, βασίστηκε στα αστρονομικά δεδομένα του Brahe για να διατυπώσει τους τρεις του νόμους της πλανητικής κίνησης. Τα δεδομένα αυτά και η μελέτη του Κέπλερ ήταν η βάση για την εργασία του Ισαάκ Νεύτωνα αργότερα.

Έγινε εκταφή του σώματός του 2 φορές, το 1901 και το 2010, για να ερευνηθούν οι συνθήκες του θανάτου του και αν πράγματι η τεχνητή του μύτη (αποτέλεσμα μιας μονομαχίας) ήταν χρυσή. Αποδείχτηκε ότι ο θάνατός του προήλθε από πάθηση της ουροδόχου κύστης και ότι δεν δηλητηριάστηκε, και ότι η μύτη του ήταν ορειχάλκινη και όχι ασημένια ή χρυσή, όπως πίστευαν στην εποχή του.

Πηγές: Wikipedia https://en.wikipedia.org/wiki/Tycho_Brahe και Εγκυκλοπαίδεια Britannica https://www.britannica.com/biography/Tycho-Brahe-Danish-astronomer και https://kids.britannica.com/students/article/Tycho-Brahe/317959